Galicia sostenme cando caio,seus fillos acompañan o meu silencio
e na gargallada converten meu laio.
Galicia acólleme nas súas familias, ao fin,
despois de agardar tanto.
Hoxe o estraño semella menos lonxe.
Hoxe o lonxe menos semella estraño.
A rúa brinca xoguetona entre os meus pes
coma os días asoman á aurora,
mentres eu poño as miñas fotos do revés,
no marco sen fondo das horas.
Orisel Gaspar
Sem comentários:
Enviar um comentário