As palabras
coma loiras cabeleiras
ondean enriba de tacóns
de agulla
Ancorando nos ombreiros
informes devanceiros
recenden á moneca
imaxe dunha infancia
de fronte ancha
sen perrera
O sorriso
coma o dun aborixe
escacha no solo dunha
trastenda
onde a gramática trócase en
cinco centas
mil
puntadas
curvas, rectas
cifras astronómicas de fío
enmarañado fan
que persiga teas en movemento
e póñenlle nos ollos
efixies de elegancia nas pasarelas
que seducen
se cadra coma se medrasen
patróns entre os dedos e
concebiran a liña exacta
definitiva, que asoma
devorando o tempo
nos carreiros da entreperna
de puntos floxos e remates
CRUZ MARTÍNEZ
Sem comentários:
Enviar um comentário