Seica o meu idioma está perdido e morrerá unha noite de tantas, quizais no silencio. O problema do galego é moi grave, son séculos de escuridade os que nos pexan coma se fosen un lastre. Destinado a cair vítima do verdugo, agarda a que pare de soar o redobre de tambor.
Só unha cousa me da voltas: A puta diglosia, está tan agarrada no meu inconsciente que non son quen de mirarlle a face. Síntome partida pola metade a cachapernas entre dous idiomas.
A desigualdade do galego perante o castelán é moi inxusta, na situación de fillo dun deus menor está obrigado a situarse por debaixo da lingua foránea. A dominación imaxinaria creou unha xerarquización por puro interese económico e social.
Desleigados inconscientemente da terra que pisamos. Xa é hora de que usemos a nosa fala na rúa, de que a poñamos no lugar que lle corresponde na política, na sociedade actual e no corazón de todo galego. Porque sen idioma non somos nada, non teriamos o dereito de chamarnos GALEGOS.
rosanegra
Sem comentários:
Enviar um comentário