Sen gravidade
a mañá entra pola mar plena
enche a praia en coito cíclico
e deixa soños rotos de ultramar
ánforas moídas en arxila redonda
todas as lembranzas sementadas
na baixamar, neste olvido permanente
cada anaco é fragmento dun seísmo antigo
faragullas nostálxicas
portan a palabra que foi dita
para repetir aquí a vida nun vaivén
serán os outros que nos lean
en abril.
Luís Viñas
Sem comentários:
Enviar um comentário