Ne me quitte pas

Non me abandones
Cómpre esquecer
Todo pode esquecerse
Xa fuxiu todo
Esquecer o tempo
Dos mal entendidos
E o tempo perdido
A saber como
Esquecer aquelas horas
Que ás veces mataban
A golpe de preguntas
O corazón da felicidade
Non me abandones

Eu regalareiche
Perlas de choiva
Que veñen de países
Onde non chove.
Cavarei a terra
Ata despois da miña morte
Para cubrir o teu corpo
De ouro e de luz.
Farei un reino
Onde o amor será rei
Onde o amor será lei
Onde ti serás raíña.
Non me abandones.

Non me abandones
Inventareiche
Palabras sen sentido
Que ti comprenderás
Falareiche
Daqueles amantes
Que viron dúas veces
Os seus corazóns arder
Contareiche
A historia daquel rei
Morto por non poder
Coñecerte
Non me abandones

A miúdo veuse
Rexurdir o lume
Do antigo volcán
Que a xente cría demasiado vello.
Parece ser que existen
Terras calcinadas
Que dan máis trigo
Que o mellor dos abrís
E cando chega o serán
Para que un ceo arda en lapas
¿non é certo que se xuntan
o roxo e o negro?
Non me abandones

Non me abandones
Xa non vou chorar
Xa non vou falar
Agachareime por aí
Para ollar como
Bailas e sorrís
E para escoitar como
Cantas e logo ris
Déixame converterme
Na sombra da túa sombra
Na sombra da túa man
Na sombra do teu can.
Non me abandones.

Jacques Brel
(versión ao galego de Lola Taboada)