As herbas do descoido

Rebentan de amarelo as xestas,
as vides repousan en feixes inertes
ó pé de cada poste da viña,
unha merla xurde das silveiras e roza este verso,
e do camiño, coa tesoira de podar
e un mollo de dourados vimbios
presos na man dereita
xurde o meu avó
-aínda quedan por atar algunhas cepas-
unha mañá de febreiro tan diferente a esta,
neste cuarto só, fronte ó papel,
escoitando como a herba do descoido
se vai apoderando daquela viña,
traspasando os marcos da memoria.

Rafael Viñó