Unha palabra

Eu, que a estas alturas da vida,
xa non creo o que leo,
que finxo cada vez que trazo un verso,
e sei que non interesa, nin a min nin a ninguén.
Eu, que retirado como no poema de Jaime Gil de Biedma, /
nunha casa rural, cunha pequena horta,
maceiras, un curral de escasas galiñas,
e un andel con uns poucos libros fieis.
Eu, tras desta xanela
por onde se verte a secreta luz de febreiro,
decátome de que nada ten importancia,
de que todo fuxe cara o outro lado das montañas
para non volver. Eu, nugallán por vocación,
acepto a vida como ven, e non agardo
outra cousa que outro día máis idéntico a este mesmo día. /
Con indiferencia repaso quen fun,
cales foron os motivos que me levaron ata hoxe.
A min, digo, tamén me gustaría ser outro.
Ser Lord Dunsany paseando por Carcasona.
Ser aquel paisano cun feixe de vimbios na man
atando a viña, ou calquera que este momento estea
cruzando a estrada, por dicir algo, rumbo do supermercado. /
En silencio acepto quen son ou quen creo ser.
Con indiferencia deixo entrar a luz deste febreiro,
e tamén a miña vida, porque nada agardo.
Só unha caricia, unha palabra.

Rafael Viñó