Neste día
coloco esteos de salgueiro
no abelloar do sangue
que poupa en zig-zag coma unha serpe
e fende os mares de titanio
cunha fita vermella ato o corazón ígneo
que se torna un tucano doméstico e calado
no abalar das horas veñen minutos da distancia,
a lembranza, a voz, a árbore, a pedra
a luz dunha mañá de inverno,
cando a vida era un glosario ensarillado de verbas,
esnaquizadas de silencios e de esperas.
Luís Viñas
Sem comentários:
Enviar um comentário