BATEAS

Aquelas tardes de xuño,
de tanzas, anzol e miñoca,
esparexidos sobre os húmidos
e os encouzados aveños

da gamela. Unha voz
na rampla, con desgusto
roga, como se fosemos
a dar a volta ó mundo.

O proído prematuro,
igual, dalgunha maneira,
a estas tardes de adulto,
cando comezas un verso.

Vogabamos máis alá
do peirao, máis alá, xusto
máis alá do acordado,
con sesgada proa rumbo

ás bateas, con aquel
entusiasmo un tanto obtuso
de encontrada liberdade.

Algo semellante, xulgo,
a este oficio de pericia,
de paciencia, de desgustos:
“tan pronto sentas picar

pega un tirón, suave e brusco,
cara arriba”.
................... Pero peces
e versos, son moi astutos,
nos deixan o anzol limpo.

Rafael Viñó