E sen embargo

Agora é case verán.
Aínda noto nos meus brazos
a silvestre caricia das follas
e a verde frescura daquela herba
mollándome os zapatos,
indo polo angosto camiño de albariños;
aínda aquel recente vento despeitea
o pelo dos meus trece anos.
Diante, coa súa boina,
a súa camisa de felpa, suxeitando
coa man dereita a máquina de sulfatar,
vai o meu avó.
................. Aínda vexo os ásperos
dedos desanoando o oxidado
arame da cancela,
apartando as defensivas silveiras,
mesturando auga e sulfato.
Escoito o seu asubío entre as cepas,
seus atónitos ollos de alegría
mentres vai apartando con morneza,
coas mans, as follas da vide,
con manso celo,
como quen limpa o millo,
para mostrarme aquel entretecido
niño de merlas.
................ Aínda non sabía
o que era a vida.Quizais tampouco
o saiba esta mesma mañá de hoxe.
Pasaron os anos ó meu lado
co mesmo discreto murmurio de regato
de entón.
............ E sen embargo, por algún motivo
que ignoro – algún estraño
parafuso do engrenaxe nemotéctico
terase desencaixado - ,
apartando pouco a pouco cada verso
aínda se me aparecen aqueles suplicantes peteiros.

Rafael Viñó