AS PAREDES

Fóra, na rúa, chove mainamente e nos vidros esvaran

pingas de auga coma resío nas follas. As paredes poden

ser verdadeiros cemiterios de cemento, de pedra e de

vivos pesadelos.

No chan da cociña hai un corpo inerte, case envolto

nun manto de sangue. Está tombado e coas pálpebras

abertas. A camisa negra de Lacoste, feita un trapo,

deixa entrever a pel branca e suave. Só lle queda posta

unha zoca no pé esquerdo; a outra percorreu uns metros,

pola forza do impulso e a velocidade da inercia. O pantalón

da cor do pexego amosa a culminación dun acto violento.

Preto da mesa, tirado e manchado do líquido vital, vese

un coitelo grande co mango negro, á súa beira, divísanse as

patas da mesa de madeira. Enriba unha fonte de pasta con

tomate aínda quente, no centro a botella de cervexa de litro

cun vaso azul, da mesma cor do mantel e os panos.
A imaxe queda gravada na liña do tempo e fóra segue

chovendo mainamente.

Xa son as dúas e pronto chegará do traballo, ¡ xa non

aguanto máis!.
Semella que o ceo se tinxe da cor da morte e non ten pinta

de clarear. Xa é demasiado tarde... non hai outra oportunidade,

o destino marcara con tinta vermella un final non merecido.

rosanegra