domingo, junho 11, 2006

AS PAREDES


Fóra, na rúa, chove mainamente e nos vidros esvaran
pingas de auga coma resío nas follas. As paredes poden
ser verdadeiros cemiterios de cemento, de pedra e de
vivos pesadelos.

No chan da cociña hai un corpo inerte, case envolto
nun manto de sangue. Está tombado e coas pálpebras
abertas. A camisa negra de Lacoste, feita un trapo,
deixa entrever a pel branca e suave. Só lle queda posta
unha zoca no pé esquerdo; a outra percorreu uns metros,
pola forza do impulso e a velocidade da inercia. O pantalón
da cor do pexego amosa a culminación dun acto violento.
Preto da mesa, tirado e manchado do líquido vital, vese
un coitelo grande co mango negro, á súa beira, divísanse as
patas da mesa de madeira. Enriba unha fonte de pasta con
tomate aínda quente, no centro a botella de cervexa de litro
cun vaso azul, da mesma cor do mantel e os panos.
A imaxe queda gravada na liña do tempo e fóra segue
chovendo mainamente.

Xa son as dúas e pronto chegará do traballo, ¡ xa non
aguanto máis!.
Semella que o ceo se tinxe da cor da morte e non ten pinta
de clarear. Xa é demasiado tarde... non hai outra oportunidade,
o destino marcara con tinta vermella un final non merecido.

rosanegra

Sem comentários: