Camiñando polos xardíns de Vicenti
envólveme a escuridade, as tebras:
exhalan as palmeiras a súa limpa melancolía,
as cerdeiras florecen sangue,
brillan algúns grilos;
-entrementres-,
soñan os fungos os seus soños animais.
semellan os piñeiros
loitando
coas aciñeiras no ceo,
tecidas as copas enriba;
debaixo da lúa conxecturable.
un neno dorme
nun banco
na noite dos cartóns.
os muros dos mosteiros, dos cárceres
-ao lonxe,
tras das reixas-:
gardan os lindes, a Lei, o tempo...
Carlos Tataje (Perú)
Sem comentários:
Enviar um comentário