VERMIÑOS

O home xa estaba ben borracho. Todo o que lle quedaba eran catro gotas e un par de botas raiadas de por entre as silveiras. Non estaba ledo e mirou pola botella: zarandeóuna e caeu o trofeo. Observóuno detidamente. Eructou e meteu o verme na boca, masticou un cacho e cuspíu moi forte ata estampalo contra a parede do cuarto onde o esperaba a súa sombra.
O home xa tiña todo preparado coas súas catiuscas verdes e o seu chaleco de camuflaxe, unha cana brillante, un río deslumbrante e un sol radiante perfilaban o éxito da pesca. Sacou á miñoca criada e procedía ao enganche cando os raios do sol deron con ela e os reflexos o hipnotizaron. Mirou o bicho de novo e entráronlle unhas ganas de comelo nese intre levóuno á boca e pechóuna despois cuspiu os restos ao río, mareóuse un chisco e trouxóu a roupa do trinque. Tivo que se limpar coa auga desa transparencia aberta de veda.
A muller rebulía na caixiña e por debaixo das follas só había nada, non o atopaba e sentíase moi triste. Mirou para a mesa-camiña e alí estaba reptando por entre o raso da tea. Ela botou a man cara el e no momento da conversión sorbéuno coa arela do nacimento das ás. Mais non puido resistir o seu sabor e a súa textura e o verme acabou no bater orballado de auga máis o pato wc. Logo dispúxose a mexar e quedou durmida.
Aquela muller espertou. Non se podía mover moito e só podía ver grazas a un vagalume que tiña no seu nariz. Puido obsevar que un exército de vermes procederían a rillala se non facía nada ao respecto. Dentro dunha caixa de piñeiro non valen as milongas. Ún a ún coméuse todos os comensais e utilizando o nariz como taladro saiu á superficie leda e enchida de vida.
Soubéranlle case tan ricos coma os vermiños da súa infancia.

Minus Bálido