Incandescentes voces
O tempo, coma un fiaño,
cae denso desa ionosfera púrpura,
desleixase polo mastro dos días,
e cando ti ousado o convocas,
nese instante feliz,
fuxe atomizado en pálpebras,
en incandescentes voces.
E volve o devalar dos días
co ar transido en cada labra vella,
un viorto apertando cada minuto novo,
que se murcha entre os dedos,
esvarando ceibe ao chan escuro.
Pero aínda hai risos escondidos
nun labirinto de segundos
que aboian nas horas longas do solpor
con verbas, beizos e bágoas...
Luís Viñas
Sem comentários:
Enviar um comentário