O cadelo

Era unha noite de verán no Algarve

e aqueles ollos tristes observaban...

A imaxe do seu corpo parecía filtrarse

nas frías pedras da rúa.

Cruz Martínez

Feira Franca de Pontevedra

Este finde chega unha nova edición da xa popular

Feira Franca de Pontevedra boa vila.

Unha boa ocasión para comer, beber e disfrutar noutro tempo.

Unha cita interesante. Pasádeo ben!

O pasado nas horas

sine die
sine qua non
sen máis que esa ausencia
................................ de horas
senza il frattempo
sen o agora
despois
sempre
nunca
o momento pon a pel de galiña

Alberte Momán
(Premio Rosalía de Castro de Cornellà)

Aínda son unha amante inconsútil

A Liña vermella
suspendida na atmosfera
abrangue o silencio que nos
suicida contra os marcos das portas
............................................. pechadas
...............................................sen saída
Este é un longo instante
de sinais enmudecidas
finadas pola vinganza do
................................ tempo
Atopo espirais amarelas
xelatinosas, de sabor agridoce
que amosan a inexactitude
da extensión das nostálxicas
páxinas, que conviven
no cerebro encheito
de obsesivas cadencias
.........................poderosas
Agazapada entre as rúas de pedra
unha escura toupa acada
a visión perdida e
.........séntase no sumidoiro a chorar

Cruz Martínez

Terceiro premio no certame "Eduardo Chao" (Vigo)

Harpa do prazer e da renúncia

Cântico agrário

Sim, cavador, irmão e camarada:
Pela alegria hercúlea com que doiras
De sol, pelo teu braço, essas espigas loiras,
Entre o rubor de um cântico de foices,
Ao romper da alvorada;

_Pelo suor e lágrimas que dás
Ao grande ventre grávido das messes,
Ao acordar do riso das manhãs;

Pelas horas de dor em que envelheces
Para que o gesto audaz da tua mão
Possa dar a alegria de mais pão;

_Pela ternura que lhe dás e a amas,
A dorida ternura com que a chamas
Ao coração que tens, essa ternura
Que é a tua redenção e sepultura;

_Pela poesia azul com que a embelezas
Entre canções de pássaros e frondes
E bandeiras vermelhas de papoilas
Que dão a cor da tua revolução
Que dão a cor do ardor das tuas rezas;

_Pelo amor que lhe entregas, camarada,
Com que a fecundas, como virgem nua,
No mais amável jeito duma enxada,
Sim, cavador, irmão e camarada,
A terra é tua!

A. Garibáldi

Do livro "Voz Insubmissa" (Braga, 2002)

O CEMITERIO DO IMPERIO ROMANO II

Escavando na nosa historia, o traballo é lento pero progresivo.
Na cidade Olívica segue a busca do noso historial colectivo.

rosanegra

Sementeira (canción popular)

Sementar, sementarei
loguiño de clarear ....... (Estribillo)
en tanto no pobo medren
un neniño, un vello e un cantar.

Un neniño rebuldeiro
que fale na lingua nai,
que suba aos prexigueiros
a froita verde a roubar.

(Estribillo)

Un vello que dea consellos,
un rostro de fume e pan,
que conte contos aos nenos
do cuco e do paspallás.

(Estribillo)

Un cantar de redención,
un vello e novo cantar,
que troque a desolación
nun limpo e claro alborear.

(Estribillo)

Logo, deixaime morrer
entre dous regos queimado
cando veñan os solpores
dos homes esfameados.

(Estribillo)

Letra: Lois Álvarez Pousa
(canción moi popularizada polo grupo galego
Fuxan os ventos - 1978)

Haris Alexiou (música grega)

O sol sempre vai brillar


.
.
Poño en marcha a miña moto
ireime outra volta, sabido todo.
Descubro unha verdade máis:
non me chega xa o pouco de dentro.

Saio da cidade, estradas abertas,
imos ver outra volta qué xurde.
Estendo a miña alma,
no bolso levo unicamente
un pouco de luz e auga para o camiño.

E ao irme lonxe sei
que o sol sempre vai saír
sen importarlle se o consigo
ou se virás ao meu encontro.

Non teño aínda preocupacións,
non teño solucións, todo está en suspenso.
Descubro unha verdade máis:
o amor non segue pautas.

A estrada descorre e estás fronte a min
o meu corazón cruza novas pontes
na procura dunha fronteira para abrirse á luz
as nosas pegadas perderanse de todas maneiras.

................................... Haroula
(detalle de Javi Rai)

Viaxe ao país das nubes

vou pra terra da memoria
vou pra milpa da malinche
cantos sorrisos que nacen
cantas bocas sobreviven

tantas loitas van no día
tantos soños trae a noite
alvoradas e solpores
breves son pero xa volven

non esperes a esperanza
non hai tope pra utopia
duas mans e un corazon
e bo tequio dia a dia

vigo-paris-mexico 17-1-06


as comunidades

el maiz da identidad
y es nuestro faro
el maiz compañero
de destino


........................................ Manolo Pipas

Día da Galiza Mártir

Na madrugada do 17 de agosto, nos derradeiros minutos da súa vida, Alexandre Bóveda fixo o deseño da súa lápida
(fonte: "Vida, paixón e morte de Alexandre Bóveda", X. Álvarez Gallego, Ediciones "Nós", Bos Aires, 1972)

Castelao dixo que Bóveda non morreu definitivamente xa que nós non enterramos cadáveres, enterramos semente de mártires e de galeguistas.

Pola Memoria Histórica!

Lume forestal: voluntariado

(detalle de Gustavo García)

Poesía para expresar o amor en feminino

O venres 4 de agosto, no café "Lenda Moura". Fíxose a presentación do libro " Amor en feminino", unha recopilación antolóxica de poetas galegas de Maximino Cacheiro Varela. Cruz Martínez e rosanegra representaron "A Porta Verde do Sétimo Andar" colaborando no acto.

Na fotografía: Maximino Cacheiro con Maricarmen Nieto e Marisa Martín.

De esquerda a dereita: Cruz Martínez, Maika Álvarez ( instrumentista da zanfoña) e rosanegra.

Entre os asistentes estaba o pintor Diego de Giráldez, colaborador de A Porta Verde.

Fotos: Atlántico Diario, 13 de agosto 2006

A Cuba (canción)

Se eu a Cuba lle cantara,
se lle cantara unha canción
tería que ser un son,
un son revolucionario,
pé con pé, man con man,
corazón a corazón,
corazón a corazón.
Pé con pé, man con man,
coma se lle fala a un irmán.
Se me queres, aquí estou,
qué máis che podo ofrecer,
senón continuar o teu exemplo,
comandante compañeiro,
viva a túa revolución.

Se queres coñecer a Martí e a Fidel
a Cuba, a Cuba, a Cuba irei,
se queres coñecer os camiños do Che,
a Cuba, a Cuba, a Cuba irei,
se queres tomar ron pero sen Coca Cola,
a Cuba, a Cuba, a Cuba irei,
se queres traballar á cana de azucre,
a Cuba, a Cuba, a Cuba irei,
nun barquiño vaise o vaivén.

Se eu a Cuba lle cantara,
se lle cantara unha canción
tería que ser un son,
un son revolucionario,
pé con pé, man con man,
corazón a corazón.
Coma eu non toco o son
mais toco a guitarra
que está xusto na batalla
da nosa revolución
será o mesmo que o son
que fixo bailar aos gringos,
mais non somos guaxiros
a nosa serra é a elección.

(1969) Víctor Jara
(versión galega de Alfonso Láuzara)

Luar no peito

Muller do luar sinistro
prolifero quenturas
inquedo, cando te vexo
pois lanzas olladas pirómanas
cando me fitas tan preto.
Muller que me bicas a ialma
cando me bicas, invocas desenfreno
cos teus beizos de fogo,
e ofrécesme un ceo de altura
co teu luar pequecho no peito.
Muller que galoupas acompasado
dacabalo do meu puro nervio
e medras oblicua, tersa
muller miúda e sen lindes
percutes entre os meus brazos
inmensa ....... espida
na procura do sétimo ceo
onde me levas con tremores de vertixe.
Peitete-cereixa ollando firme
darriba-abaixo, dabaixo-arriba.
Feitizo do luar que palpita
na esquerda do peito novo e feble,
arde na neve o luar-no-leite
atrapado polo meu bico épico
fundido, pulverizado, fervente
no xenuino luar do teu peito.
Móveste na miña cazola de cobre
picante e salgada, Barbantesa,
coma o polbo á feira.

Alfonso Láuzara

LUME FORESTAL NUNCA MÁIS!!

Galiza é vítima estes días dun ataque terrorista
perfeitamente organizado, ruín, brutal e desleigado!
A quen beneficia e a quen perxudica?
Que escuros intereses hai detrás?
Quen son estes terroristas sen rostro?
Esiximos xustiza e implacábel represión penal!

- Sc. Afonso trece -

Inferno de covardes

OSMOSE

III


Miles de bolboretas negras voan no ar denso e irrespirable,
o seu contido parece unha nube de po electromagnética
que atrae sen remedio nin sentido. Ninguén pode escapar
das redes das fermosas papilio macaón, voan e voan...
inquedas e nerviosas por todo o seu radio de expansión.
Teñen grandes ollos espirais e azuis inseridos nunha
cabeza triangular, as patiñas provistas de pequenas poutas
suxeitan todo o que poden comprobar quimicamente,
as súas ás brillan con reflexos prateados e dourados
nun fondo gris semellante ó universo.Necesitan glucosa
urxentemente e búscana en todo ser vivo que apareza
no seu espazo, xa que, ó non poder encontrar o seu elixir
sería a morte irremediable. Voan e voan... e tan pronto
como te atopen tocarán os sinos da fin, deixarán de voar
e a unha velocidade estrepitosa arremeterán sen piedade...
e logo, coa súa espiritrompa succionarán o teu sangue
baldeirándote pouco a pouco do líquido vital, debes
fuxir agora... poida que sexa demasiado tarde e esmorezas
coma folla caída en outono.
Olla ó teu redor e comproba o que che digo, se non é así,
pois mellor para ti xa que non te atacarán millares de
apollo parnassius negras senón que serán mortas
polo inverno glacial. Pero... onde hai glucosa sempre
haberá unha delas agardándote, a necesidade obriga
a inventiva que espreita nos currunchos do lado escuro
ou quizais o luscofusco neandertal. As bolboretas
son os cristais rotos do espello do gran salón escondido,
que existe no inconsciente do ser durmido, que nunca
visitas por temor a quedar encadeado. Afástate mentres
poidas dicho un amigo, que escribiu esta carta
e introduciuna nesta botella, para que chegue a ti,
logo de que navegue polos mares e os ríos perdidos.

rosanegra

Viaxe ao país das nubes

Atención, boa nova! O noso querido compañeiro e amigo Manolo Pipas xa ten o seu tan agardado novo libro na rúa. Promete interesante!

CONTRAPORTADA:

de pura arcilla os camiños

el color de la madre tierra

puros soños dos meniños

.

mil estrelas sobre o planton

mil petates mil cobijas

mil abertos corazons

.

"o libro das miñas experiencias por oaxaca

xa esta na rua pues

poemas fotos do autor

un chingo de frases d@s amig@s desmadrados

e ilustracions de pedro i eva" (o autor)

.

PRESENTACIÓN

Venres, 11 de Xullo ás 21:30 h.

na Cova dos Ratos (Rúa Romil, 3 Vigo)

Parabéns Manolo!

Cruz Martínez

Os zapatos de taco alto apertan moito
así a todo, axusto aínda máis
os meus pés de moneca e pego un
.................................................pincho
os brincos deixan pegadas nos instantes
.........................que xorden intempestivos
As tépedas néboas dormen
no colo da chambra de veludo azul

Terceiro premio "Eduardo Chao", 2006

O MOTORISTA

Isto é vida meus amighos!!!

rosanegra

Agosto

Agosto.
Contrapoñentes
de melocotón e azucre,
e o sol dentro da tarde,
coma o óso nunha froita.

A mazaroca garda intacta
a súa risa amarela e dura.

... Agosto.
Os rapaces comen
pan moreno e rica lúa.

Rafael Alberti
(versión galega de Alfonso Láuzara)

O alecrín

Alecrín, alecrín dourado,

que naceu no monte sen ser semiado.

Ai, amor, amor!

quen che dixo a ti

que a fror do toxo era o alecrín?

Alecrín, alecrín dourado,

que naceu no monte sen ser semiado.

Ai, amor, amor!

quen che dixo a ti

que a fror do toxo chamábase así?

(canción popular galega)