O SABOR DA PEL

O sabor da pel segue impregnado nos labios
Notas dunha música coñecida acaricia recunchos
e acenden as primeiras luces no regazo dos suspiros
os salaios arrolan amenceres, nas húmidas superficies
da paixón
Ávidas linguas percorren camiños nos corpos trémulos
sen outra intención, que agardar a inevitable travesía
das extensións
elas asumen a inminente submisión dos sentidos
instalados nas marxes duns ollos que agroman
nunha inmediata locura de espidos desexos
e prosegue, no acompasado ritmo dun poema
tatuado coa acesa boca sobre un amado corpo
perpetuado na festividade da deidade
que proclama un ceo na proximidade do cráter


Sospeito que non existen exilios que aforquen
a memoria dun abrazo


CRUZ MARTÍNEZ