Eiquí, entre istes homes pequeniños,
penso na patria, e síntome un xigante.
Penso en Galicia e vexo un lume aceso
nás pálpebras azúes da paisaxe.
Vexo a mañá pechada sobre os boscos
sulagados no mar. Escoito as voces
misteriosas das nais cantando tristes
cántigas que cheiran a mazás nas arcas.
Digo Galicia e sinto un arrepío,
unha esperanza ergueita,
unha ferida
que non estiña nunca.
...........................................
A miña terra é doce coma o mel,
abondosos e gasalleiros os seus froitos.
Na primavera agroman os touzales
e o cuco canta...
...A miña terra é doce coma o mel,
pro, a carón de tanta fermosura,
a miseria labróulle
un túnel amarguísimo na historia...
CELSO EMILIO FERREIRO
Sem comentários:
Enviar um comentário