OSMOSE

II


Non sei, pero vexo nun gran deserto unha árbore caída.

Na cal grandes vermes fan dela o seu fogar; paseo pola

area que arde e me queima os pés. Un anano sae ó meu

encontro e logo de saudar ensina os seus dentes e ollos

vermellos coma o sangue. Non dá tempo a escapar,

mordeume o brazo que chorrea pingas negras de

carburo ou poida que outro combustible similar; o

anano sae correndo e intento curar a ferida aberta

que semella un río. O sol abrasador reflicte no meu

pelo roibo e a miña pel demasiado branca non

aguanta os raios ultravioleta, no meu delirio escoito

unha voz de muller que berra o meu nome,- ¡Mariooo...

Maariioooo!; a ilusión fai tolear unha mente xa cansa.

Pero, o peor de todo e que volta o pequeno sádico seguido

de moitos máis da tribo; érgome e corro sen mirar atrás,

sen darme conta que tras de min deixo un camiño negro.

Cando esgotado paro a respirar... decátome que estou só

nun gran deserto dunha habitación.

rosanegra