No teu cú de lambada leva-los meus ollos tatuados.
Ponte cómodo, reláxate. Agardo. Achégaste suave de vagar.
Silencio. Vaime cubrindo o lenzo de sombra
da nube branca silenciosa que asoma
espida semella unha boneca inflada virxinal
pouco a pouco sobre de min, cúbreme,
ocupa o espacio habitáculo total
libera enerxía anatómica gaseosa
polo baixo súpeto na treboada visceral
no intre mesmo en que descarga
a quente chuvia dourada
poalla marela que cae toda sobre min
escot-ghüiski agasallo do ceo doméstico
agüita amarilla neurótica incontrolada
alivio líquido elemento asexual.
Eu estou morto de cansazo tombado na cama
morto coma deberan tódolos toreiros estar
enluvados no traxe de pingas de orina que brilan.
Sinto sobre de min as cóxegas da chuvia dourada
constante, rítmica, en histérica gargallada.
Cavilo en frío, mollado, de falso calor fugaz i engano.
E xa non teño ganas de andar paseniño
coma formiga pola túa costa de seda
hacia o ouro que se derrama i enreda.
Fico morto arestora no xardín de franela
mentras sosteño un cortafogo mollado
coa respiración do meu ventre atropelado.
Souben dun volcán de carne e oso
e fiquei apagado nun chasco xenital
coma un puto rei pasmado.
................... Alfonso Láuzara
Agüita amarilla!
Mexan por nós e hai que dicir que chove!
Sem comentários:
Enviar um comentário