De Virxinia con fame de sol.

Pensa que a agarda unha escolma de luz e centeo, se cadra.
Vai e pousa no fondo do río, na poza, no leito,
arrastra, puxa, couta,
mármore líquido de silencios e seica,
seica dixo o mouro,
seica a ola garda luz e centeo
por quen afogarse queira na auga.


Na busca do leito vai, paseniño,
porque escorre as dores onde a sobreira comba de graza.
É afogarte na chuza escura –dixo o mouro-, é o que buscas,
afogarte sen pan e sen sol.
Ela le o curso do poema, o canto da ola, e vai, tornando os ollos
en espreita de fame aferraxada
para iren un paso tras outro, sendo Virxinia
e os lobos almorzando no seu ventre coma o río.

E na busca da poza
seica atopa a luz e o centeo,
seica a morte.
E acha a fin da palabra.

Abilio Rodríguez Toimil.