Eran os pertinaces ollos de Don José,
as bandeiras flotando ó vento,
aquela reprimida risa
contaxiosa entoando que din os rumorosos,
a excitación dun día sen estudio,
e as braguiñas rosa de Lidia.
Todos en rigorosa fila,
marabillados sancristáns
dunha rara liturxia en conmemoración
de non sei qué fillos de Breogán.
¿Quen recorda aquel 17 de Maio de 1981?
Moncho, Manoliño, Rocha, Luís…
o monótono fungar das nosas confiadas voces
colma esta tarde.
...................................... Todo aquilo hoxe
é o estupor inocente
de non saber nin en qué país moramos,
nin qué cor teñen as bandeiras da infancia,
da única patria que soubemos.
Rafael Viñó
Sem comentários:
Enviar um comentário