faquir

tódolos días

agochada

no seu balcón

espérao

unha muller

para

que

a

sorprenda,

sostendo nas súas mans

unha moneca de Alexandría.

a rúa de súpeto

é un reducto de observantes,

desconfiados,

misioneiros e cirilos.

o faquir recostase

sobre os cravos oxidados

dobrando o seu corpo

como unha sombra

neoplatónica.

el é, o un, a intelixencia e a alma

mudando en éxtase,

ela mentres prancha e dobra

os vestidos da súa moneca,

non se perde ningún detalle.

ao caer a tarde

despois de aguantar

enriba duns hipóstasicos cravos,

procede a vestir a súa espalda

espida, oxidada e rota.

ela pasa a cortina,

deitase na cama

e agarrándose forte,

entre sono e sono

vaise metendo,

no ventre da súa moneca Hypatia.

Enrique Leirachá