de que as mulleres teceran redes
novas
cos fíos negros que nacían
do mar
aquel Novembro.
Sempre nos dá o que precisamos, pensaban.
Sempre.
O mar, que xa non era mar,
virou as cóstas e chorou.
E choraron as mulleres
porque o mar xa non bailaba nos baixos das súas saias
nin no salgazo das súas mans
nin nas escamas relocintes do peixe fresco na lonxa.
Aquel Novembro no que abandonamos ó mar que nos deu sempre o que precisabamos,
saloucaban.
Cardábanse os cabelos ennegrecidos con espiñas secas.
Que tan terrible Novembro.
Mariola Soutelo
Rememorando a traxedia do "Prestige"
Sem comentários:
Enviar um comentário