Camiños de algas
en néboas habitadas
de soños, vestidas
de roupa de mar.
Paso por elas
pisando firmeza
por non esvarar
no verde dos cons.
Non quero durmir
contigo, saudade.
Hoxe non.
As nubes fuxiron
en gotas de choiva.
Orballo salgado
que as faces lavou.
Limpo e vermello,
sentindo o rubor
que proe
que cura
que doe.
que empeza a curar...
o meu rostro amosa
feridas recentes.
O enfado voou
a ritmo de fado.
Estiven rota e
cantaba mellor.
Asomeime ás rocas
sen querer voar,
por tocar a espuma
revolta do mar.
E coas mans molladas
saltei para atrás.
E fuxín da febre.
E deixei de cantar.
E agora estou aquí.
Sen medo a empezar
novas feridas
que están por chegar.
Alén das néboas
comeza a canción.
Coas algas soñando.
Máis viva.
Máis forte.
Mellor.
Pili (Grupo Bilbao)
Sem comentários:
Enviar um comentário