No paro
os días nacen espidos de vida
coma camiños abandonados,
só pasado,
entre os ecos mudos da alma ferida.
No paro,
os días convidan a caída
dos beizos esgotados,
só pasado,
entre a palabra xa esquecida.
E os días tamén nacen
cegos e xordos,
sen máis fío que o reflexo
dun tacto durmido.
E os días tamén nacen
fríos e lóbregos,
sen máis compaña que o choro
dun recen nacido.
No paro,
soamente atopo....
un eterno deambular
entre sombras que ameazan.
No paro,
soamente atopo...
desacougo
nun labirinto sen saída
que no fin, lémbrame...
que os días no paro
nacen espidos de vida.
Miguel Ángel Alonso Diz
os días nacen espidos de vida
coma camiños abandonados,
só pasado,
entre os ecos mudos da alma ferida.
No paro,
os días convidan a caída
dos beizos esgotados,
só pasado,
entre a palabra xa esquecida.
E os días tamén nacen
cegos e xordos,
sen máis fío que o reflexo
dun tacto durmido.
E os días tamén nacen
fríos e lóbregos,
sen máis compaña que o choro
dun recen nacido.
No paro,
soamente atopo....
un eterno deambular
entre sombras que ameazan.
No paro,
soamente atopo...
desacougo
nun labirinto sen saída
que no fin, lémbrame...
que os días no paro
nacen espidos de vida.
Miguel Ángel Alonso Diz
Sem comentários:
Enviar um comentário