A vacaloura dos meus soños

E foi, denantes de saber
que as roseiras tiñan espiñas...

A vacaloura dos meus soños
voaba, arredor da luz
que cubría o espazo
dunha ollada de neno.

Ninguén, puido nunca
comprender,como croa a ra
mais supuxen que tantas
lúas, farían amolecer
os miolos intelectuais
de todos os Séculos Escuros.

Non serviu de nada...
as bolboretas seguían teimando
en facer a metamorfose inversa
e ocorreu que tanta
vontade, fixo que nacera
o verme louco do carneiro.

Xa non sei que podo entender
entre todas estas roseiras
dánme unha comechón
na pel, que me pode.

Sempre podemos
pechar os ollos e sorrir
como sorría a morte.

Seica, xa
...............non
......................o fai
é filósofa...

Hai que ter moita obstinación
para ollar o propio embigo
e dicir, que é unha espiral
elíptica e transversal...

Xa
......non
.............importa.

Agarra coa man dereita, a soidade
e coa esquerda, a liberdade
e fuxe cara á ningures!
no solsticio de verán
poderás limpar os teus pecados
brincando na fogueira de San Xoán.

rosanegra

3º Premio no XXIII Certame de Poesía FELICIANO ROLÁN
convocado pola Agrupación Cultural Guardesa, agosto 2009.