ao caercara atrás
cérranselle
os ollos
como unha
ventá cegada
polo sol
para
toda
súa existencia.
os seus labres
esvaécense.
sobre a mesa quedan
as palabras que non se dixeron,
dous pratos fríos
é a espera.
o que preguntou
xa nunca terá resposta
o que abriu esgotou
nas mans del
a súa existencia,
queda ido, canso,
morto no outro
e a súa cadeira baleira.
o coitelo no seu peito
é un reloxo de sol
que vai marcando
o tempo morto.
fora no eido
a xeada aínda
aterece a herba
de tanta tristeza.
¡ se non fora que sempre
é de noite nas tebras!.
Enrique Leirachá
2 comentários:
UN GRAN POEMA...FERMOSO
Queremos axuntar o poema enteiro pois consideramos que perde toda forza narrativa ao sere presentado de un en un e nun espazo de tempo tan largo pois o anterior saíu o 16 de Marzal e este que lle segue o 13 de Xullo así tamén queremos facer ver que non aparece a parte 2 de dito texto.
A nos gústanos é e por iso que querémolo compartir como pensamos debera presentarse neste bog.
Obrigado.
nas tebras.
1.
o que pregunta
no couzón da porta
non ten pan,
a casa onde chama
esta a escuras,
o tellado é o ceo,
o balcón é un barranco
que da a unha lameira,
a mesa encámbeo
é perfecta,
dous pratos brancos
e enriba deles
as entrañas
frías e negras
coméndoas a culleradas
a espera.
o que pregunta
entra e senta
o que lle abre
comparece,
os pés
bambéanse
debaixo da mesa.
o comedor sen luz
é un túnel cheo de feluxe
polo que pasa un vagón de tren
coas ventas abertas
sobre unha tela de araña
tecida polo silencio.
esta noite non se cea.
si non fora que sempre
é de noite nas tebras.
2.
as mans do que pregunta
bordan os
sentimentos
no mantel.
nin as castañas nin os allos,
nin o alcanfor
das álcenas
puideron espantar
tanta desdita.
o que abriu
movese pesado,
a cámara lenta
xa non ten voz
xa non ten forza
non sabe que dicirlle
ao que espera.
unha canción triste
escoitase entre os dentes
do muro de pedras.
¡si non fora que sempre!
é de noite nas tebras.
quen pregunta agora
é o odio, sen ollos,
enlouquecido,
co coitelo do pasado
sostido polos recordos.
o rabo do ollo do que abriu
chora para afogar
a súa pena,
mentres o fío do coitelo
cravase no peito seco
do que espera.
si non fora que sempre
¡é de noite nas tebras!.
3.
ao caer
cara atrás
cérranselle
os ollos
como unha
ventá cegada
polo sol
para
toda
súa existencia.
os seus labres
esvaécense.
sobre a mesa quedan
as palabras que non se dixeron,
dous pratos fríos
é a espera.
o que preguntou
xa nunca terá resposta
o que abriu esgotou
nas mans del
a súa existencia,
queda ido, canso,
morto no outro
e a súa cadeira baleira.
o coitelo no seu peito
é un reloxo de sol
que vai marcando
o tempo morto.
fora no eido
a xeada aínda
aterece a herba
de tanta tristeza.
¡se non fora que sempre
é de noite nas tebras!.
Enviar um comentário