Hai un enigma no recordo
que vaise erguendo dunha nada,
esa incorpórea e bretemosa
esencia apesarada, moura.
Hai unha nada que te enlea
e que te apreixa docemente,
e te engaiola e te obsesiona,
e te extravía no camiño.
Hai un "non sei" que moito sabe
e xoga coa mente opaca,
e que sabéndoo se cala,
i é moura á diante dos ollos.
Camiña e non preguntes,
tí, que un día chegará a luz.
Xosé Carlos O'Framinor
Sem comentários:
Enviar um comentário