Apegado na codia da miña pel

Vés cabo de min, preto
coma chama que emerxe
prolóngase, invade
e acóllote dun xeito novo
porque entre os dous a nudez
fainos grandes

O estado de brétema
argalla unha luz fulgurante
Estancias nebulosas abren fiestras
e bícannos na boca, conmóvenme
contemplamos sinais de beixos
tatuados nas queixadas
As cousas sonche así, arrevesadas
Certamente somos monicreques
que irrompen na dependencia
dun abrazo

Cruz Martínez