Para se perpetuar en nomes
menten os homes
non abondan as hipocrisías todas
para escoitarse en ecos
que en círculos concéntricos
responden unánimes
na restreleina dos restrollos
nos espellos afumados
atopan a máscara propicia
a cada función:
odeón superfluo das desilusións
e saen á rúa coma morcegos diúrnos
para facer amigos
e angazar prebendas
para deleitarse no sorriso de aceno
na man fláccida que manca e non aperta
quedará valeira a esperanza
sen mágoas compartidas
para que choren os días lentos
do letargo .
Luís Viñas
Sem comentários:
Enviar um comentário