I
Limiar ao espertar consabido
1
Hai cousas da vida, hai cousas que gustaría de contar.
O vento ferido grita: "¡viva a guerra!" e os dous de sempre
falan dos porcos de pé que xa sentaron acomodaticios.
A súa ilustrísima, arquitecto da incomprensión
murmura alto: "Pura vida", -cos dentes retóricos e místicos.
Pola estupefacción do sicofanta, o cepillo de dentes
négase a limpar de catro a catro a sombra cazadora da nosa terra.
Este corea ao leste na batalla de Varado e Waterloo:
"¡En Siberia vivíase peor!".
Xa a imposibilidade da razón, máis alá da innegable entropía,
invoca a virtude: "arestora, esperta maxín!"
A resurrección das mentes lúcidas:
haberá de chegar algún día á segunda filosofía:
outra oportunidade máis que algún
terá de estragar, xa verás.
Pois arredor do non só hai minifundio
e prefire a esmorga do destino:
estragos baseados en feitos reais da Galiza hoxe,
para morrer coma mártires subsidiados.
Mais, para isto: "¡Non saber o camiño!".
Manuel Piñeiro
Sem comentários:
Enviar um comentário