sexta-feira, fevereiro 05, 2010

“Liturxia dos mares” Marlene Pasini

...”que virá do poeta, do poeta mesmo nesta
busca temíble, nesta contenda luminosa?”
St. John Perse

Que bosques de auga,
que mundos migratorios navegaches
sobre a túa barca de quimeras?

Escintilaron astros naquela penumbra
refachos enfeitizados dun brillo consagrado
ao principio dos ceos
onde lentos os días agardaban.

Baixo e escuro golpe dos tronos
estaba o lugar do teu camiño
e fronte a ti a vasteza do mar,
séculos de azul o horizonte ardía.
Alas do teu soño ganduxan noite tras noite
a trama do destino.
Soubeches entón que respirarías sendas entre sombras,
labirintos onde xorde o ulido da tebra,
a luz no instante do raio,
ar en vertixes onde paxaros perturban a choiva e o abismo.
Por iso houbo un tempo que para ti sería sagrado
inscrito nas nervaduras do vento e na cadencia dos mares.
Sinuosas brisas coma unha pregaria entre as insolubles cúpulas da alba.
Unha ruta trazada sobre a plataforma prodixiosa da historia.
Un lugar intenso que de lapa en lapa arde
sobre o cumio do enigma para que renaza en ti
o sopro da estruga e o espiño
e no teu corpo a memoria do barro
xerminado da terra.
Pero foi necesario devastar a túa pel,
o roce insomne deste mundo,
penetrar o berro dos paxaros no eco dos mares
onde tan verde como o xade son as algas.

Tenaz, o murmurio da choiva era branco na alborada.
Traducido por rosanegra

Sem comentários: