Hai un pasamento inevitábel se non loitamos por preservar a nosa etnia.
Unha minoría densa conquistou o espazo lírico
cun botafumeiro de alcol fervente.
Canta máis tolerancia os verquidos
máis intolerancia as centolas.
a ablación
a castración dos corpos
dos sentimentos das ideas
Sinto a humillación do prisioneiro,
A soedade do mariñeiro,
o temor enchido
a un infindo esquecemento
de abeloiros,
que me deixe no derradeiro
unha tumba...
de nome baleiro.
Liberdade, no sol da amañecida,
do galego na túa lingua
Escuridade,
ABUR!
Cando bebes auga dache unha identidade.
Que me queres amor se a meiga está no meu pensamento.
Si buscas la bondad entre el conflicto,
Trata de dar amor al incomprendido
sin entablar la guerra
Trata de ser bondad y comprender ahora
Y no crees conflicto y enemigos.
No medio da soidade da noite mais moura, párome.
A noite está a apoderarse de min, cando
ergo a vista e atopo a lúa.
A lúa, que coa súa luz imponme un
intre de acougo e felicidade.
A vida é bífida como unha serpe do deserto.
Poema feito o día 25 de abril no Café UF, " Encontros no 7º andar".
Moitas grazas a todos os que colaborastes cos vosos versos.
Sem comentários:
Enviar um comentário