Vivirán por sempre as bolboretas amarelas no teu etéreo ollar

ENCONTRO

Aliméntome de recordos
que escudriñan as miñas entrañas
adheríndose como sabandixas
ás paredes do meu ventre.
Entrégome ante a necesidade
de posuírte na túa totalidade.
Dispoño o meu corpo a túa chegada
unxíndoo cos meles
das miñas abondosas necesidades.
Greto o meu entusiasmo
preparando a miña corrupta pel
que olfactea o pracer de lambiscarte.
Volvo a ti sen reserva,
coa fame dos anos,
coa sede dos milenios.
Quero succionarte!
Beberte!
Lamberte!
Espérote coa ansiedade do famento.
Estás fronte a min,
es o meu alimento.
Revoando coa complicidade
das miñas trementes ás
ata atopar a profundidade do teu ollar
É alí onde te confesas.
Encontro a verdade
do teu pecado individual
que foxe de ti esquecendo o seu credo.
Abandónaste ás paixóns
seducindo os meus desexos
que se entregan aos teus rogos
indefensos o cadafalso dos teus bicos.
As miñas mans naufragan no teu peito
buscando a escura intimidade dos teus adentros.
Senten, indagan,descubrindo a fraxilidade
dos teus inviolables decretos.
Os meus dedos xogan no veludo do teu ardor,
o meu polgar fréase no abismo dos teus beizos
Engulido pola temperanza da túa lingua.
Fragméntanse as xélidas cadeas,
subxugando os meus impulsos destemperados.
Xa as túas mans apodéranse do meu corpo
rompendo a cortinaxe na que está envolvida.
Cae o enxoval da arañeira do tempo.
Agochados falecen os medos,
medran os seus dediños suxeitando os meus remorsos
que morren asfixiados,
esquecidos nalgún lugar do cello.
Empeza o xogo das paixóns,
as túas mans seguen descubrindo,
Indagando privados predios
que irrompes sen permiso de invasión.
Divírteste na miña humidade
que se conxela no espello da túa contemplación.
Cerras as cortinas dos teus lamentos
penetrando coa temperanza da túa pel
as miñas pálidas emulsións que famentas agárdante.
Arquéanse os corpos sen defensa,
instálome en ti vitoriosa,
adhírome a ti sen rendición.
Un, só un ser universal,
máxico,perenne.
Inmortal imaxe que se ergue,
convulsionados corpos que se devoran
con apetito descomunal.
Desenfreado alento de xemidos eternos,
líquidos combinados,
suores impregnados,
apetitos saciados de séculos aprazados.
Naufragamos no cansazo que reanima
alimentando envellecidos organismos
de volátiles órganos en éxtase absoluto
que revoan no meu ventre
como bolboretas amarelas.

Norma Lucía Camacho Reyes