húmida
e a forza das raíces
intuída ós poucos
baixo a trenza de veas
do meu ventre
apalpando cas mans
porque xa non confías nas
palabras que digo
/paxaros sen ollos.
Buscarás o lume
e as pólas
máis flexibles
no remorso
do vento no temporal
para construír
fibras novas
de esperanza e cariño
con que poidas espirme
desta coiraza apodrecida que
non me deixa respirar
/apenas oírte berrar por mín
e así verme no teu abrazo
núa clara e limpa
como a luz
nos tellados
de vólta á casa.
E non poñerás
bandeiras brancas nas torres, NON!
porque
/xa nunca
penso renderme.
Mariola Soutelo
Sem comentários:
Enviar um comentário