e caer así eu tamén no esquecemento”.
A meu pai, o home máis sabio que coñezo e podo coñecer
Non o fixen por mal.
Nin por mal nin por ben.
Só sei que foi a propósito.
Realmente quería pechar os ollos
ata a negrura inclemente.
Quería pechar os ollos
e espesar as pálpebras;
facer as pestanas caer
como a persiana fai -¡ras!- cada noite;
como fago eu.
Intencionado si que foi.
Aferrei, aferrei con forza os dentes
incluso ata sentilos ruxir,
romper, escangallárseme dentro da boca;
parir anacos, torceduras de lingua morta.
Ana Valín
Sem comentários:
Enviar um comentário