UN

Non soubemos apreciar a beleza
da catástrofe
en branco e negro
como no cine clásico.
Tódolos días, á hora de xantar
tocaba sopa de bágoas con fideos
que se nos foron atragantando como alfinetes
miúdos
de saber que hai veces nas que un perde o que é seu
pola ignorancia consciente doutros.
Non puidemos entender a beleza
dos cormoráns plastificados
mortos de esforzo e de frío e de veleno
nin a esvaradía suor das sepias nas caras descompostas dos homes
nin a estraña cacofonía dos ventos terra adentro que se levaban os berros de todos
máis alá de poder ser oídos.
Estaremos sempre condenados a gardar o loito
porque non soubemos nin comprendimos
a beleza do negro sobre o mar.
Non entendimos nada.
Esa foi a nosa condena.
As máscaras.
O peso futil das palabras.
As promesas des-PRESTIGE-iadas.

Mariola Soutelo

(Rememorando a traxedia do Prestige)