Mahmud Darwish, poeta palestino - In memoriam...

.

A necesidade de “inventar”
o soño e a esperanza
.

Un símbolo da súa cultura palestina e un dos grandes poetas árabes contemporáneos. El dicía que atopaba na poesía a razón para vivir, e que lle axudaba a ter a liberdade de expresar o que quería e a afrontar a dura realidade inventando un marco de imaxinación. As circunstancias nas que viviu fixeron que a súa poesía tivera que entrar no tema político, sen embargo pensaba que o importante era que o lado político da poesía non fixera desaparecer a súa beleza porque o poeta non pode falar coma un político. A relación entre política e poesía é complexa e cada poeta ten o seu xeito político de expresar a poesía.

Mahmud Darwish consideraba falsa a chamada guerra das culturas. Cría que a cultura internacional é unha mestura de todas as culturas que a formaron, e que estas culturas deberían seguir mesturándose e intercambiando ideas para formar esa cultura internacional que todos queremos. Parecíalle triste que moitos consideren o extremismo coma unha raíz da cultura árabe. Declaraba que quizais algún día medrarán as violetas nos cascos dos soldados; e aínda que a esperanza non estea á vista, debemos inventala; aínda que o soño de ter un mundo mellor está moi lonxe, debemos inventalo. Para Darwish a poesía loita contra a guerra con instrumentos que non son de guerra, pois se a poesía entrara realmente nunha batalla aberta contra as armas, perdería. Se a poesía sofre un ataque aéreo, debería escribir sobre a beleza das herbas porque a herba rexenérase en cada estación. Esas plantas son máis fortes có aceiro. A voz da poesía é a voz das herbas e non a voz dos avións ou das armas. A poesía loita contra a guerra con instrumentos coma o amor e a beleza. As herbas sempre gañan ao final. En cada rincón deste planeta houbo guerras e os tanques destrozan cultivos, mais aínda así atopamos que as herbas e as flores medran. Esa memoria debería de calar moi fondo no interior do noso ser. O poeta ten que ser moi fráxil e realmente moi simple. A forza da poesía reside na fraxilidade do poeta.

.

.

A NENA / O BERRO
.
Na praia hai unha nena, a nena ten familia
E a familia unha casa.
A casa ten dúas fiestras e unha porta...
No mar, un acoirazado divírtese cazando aos que camiñan
Pola praia: catro, cinco, sete
Caen sobre a area. A nena sálvase por pouco,
Grazas a unha man de brétema,
Unha man non divina que a axuda. Berra: Papá!
Papá! Érguete, regresemos: o mar non é coma nós.
O pai, amortallado sobre a súa sombra, a mercede do invisíbel,
Non responde.
Sangue nas palmeiras, sangue nas nubes.
Lévaa en volantas a voz máis alta e máis lonxe da praia
Berra na noite deserta.
Non hai eco no eco.
Converte o berro eterno en noticia
Rápida que deixa de ser noticia cando
os avións regresan para bombardear unha casa
Con dúas fiestras e unha porta.

.

Ramala, agosto do 2006

.
(versión ao galego de Alfonso Láuzara)