Un poema de Minus Bálido

Miro para aquel lugar onde nos coñecimos
Non onde nos vimos por primeira vez
Senón onde nos coñecimos grandemente
Mirámonos vimos e fuximos
Ao “sanatorio”, á “universidade”, a outra cidade…
Non pode ser que a xente non sexa como queremos!
Como se atreve este, que fai da vida
Que morro lle bota, nunca vén por aquí
Penso antes de pensar, coido que
Quizais, non, sei, non sei
Pasa de todo, que cabrón,
Eu si que, eu si que, eusique…
O mundo propio sempre o millor
Xogar con cartos
Xogar con cartas
Xogar con liñas
Xogar con curvas
Xogar nun bar
Xogar no teu fixo posto
Xogar ás coherencias
E aos abecedarios
Crendo que coñecemos
Ao que coñecimos e non!
Pre-pensar, intuir,
Este vai desto, aquel doutro
E ti de que vas rapaz?
Ou xa non tanto
Como se atreve este? Que se cré?
O mundo propio sempre o millor
Dos mundos posibles para ún
Non és coma min
Vendido
Recauchutado
Drogadicto
Enconado
Perdido
Envexado
Envexando…
.
.............. Cuspímonos as nosas miserias
.............. Na intimidade moito máis.
.............. Quen lembra?
.............. O que xa non é?
.............. Creste millor a alguén?
.............. Queres algo de min?

........ - Minus Bálido -