Dende as profundidades da nostalxiaFica indómita perante o mundo
E debuxa xeroglíficos na mente
As súas orellas sinalan directrices
Oblicuas espaciais
Que semellan andoriñas
O amor é efémero
O tempo é descoñecido
Pero el, foi un mes etéreo
Unha boca agridoce
Que quentou un corazón no inverno
2 comentários:
Hola rosanegra.
Gustoume o teu poema, porque por uns segundo cain nun pozo. Nunha realidade paralela poderiamos dicir.
-MONTY-
Graciñas amigo Monty. A miña resposta é un pouco tardía mais acabo de ver a túa mansaxe agora mesmo.
Un saudiño
Enviar um comentário