De repente xorde outra morte
e decátaste dunhas olladas apresadas
nas meniñas
Das verbas de antonte que parecen
insuficientes
O tempo foxe entre os dedos, inexorable
envolto en códices imperceptibles
Tan só un último alento
exhala a lexible lectura de incenso e cinza
rechía nos dentes a crueza dun beixo
que transporta a un último cadáver
ao rito de corpo presente e posterior
soterramento
Xace na sombra
atrapado na liña divisoria
onde polo momento
non podo aproximarme
A néboa ergue vetas
nos escenarios de mortes imprevistas
fanse monólogos
baixo a tenue luz das candeas
e as bágoas reconsideran
a perpetuidade de desolados océanos
Cruz Martínez
Sem comentários:
Enviar um comentário