O CADRO

A figura do cadro non é real, mais semella un anaco de tempo que cobre a imaxe dunha muller. Ten volume e cor definido, é tan perfecta que ben pode ser unha foto impresa. Unha tea branca tapa a súa nudez e olla coas meniñas fixas nun punto incerto, o movemento puntual que abrangue todo un mundo tan sorprendente como infindo. A forma respira vida creada a partir da pintura e dunha man eficaz na precisión xeométrica. Os seus ollos reflicten a tristura de séculos pasados que cheiran a nostalxia e o podre dos fungos que parasitan a materia. Existe na escuridade do universo paralelo, aquel expresado dende a arte e o pensamento. E aí está impertérrita, aloumiñada entre o lusco-fusco e cun cobertor de señardade que a sostén “con manto branco”. A través da visión do artista-mago sae a eterna ligazón do espazo inconmensurable e do existencialismo artístico que debuxa un pincel.

Texto inspirado no cadro de Diego de Giráldez " Con manto branco" 2001

rosanegra