si son, nacida tras unha eterna morte que se apodera de min día tras mar.
unha fiestra laranxa, entre as barras dunha cárcere azul.
¿un hospital?
Fogar: un círculo infinito que se dobra sobre el mesmo ata atraparme.
no medio da illa unha flor branca, fráxil.
si son.
é agora na interminable e esgotadora espera da reconstrución
na que a fraxilidade se torna raias vermellas, brancas, amarelas, verdes...
tapiz infinito no que perderme.
Mergullareime no mar tras día a morrer na resurrección das autorizacións.
Deixar de lado as neuras, metida nunha maleta, aparecer do outro lado do
finito universo concéntrico.
eva méndez doRoxo
Sem comentários:
Enviar um comentário