Cruz Martínez

Onte, hoxe e sempre os adeuses déixante en coiro
A cachapernas
Entre pasado e presente, esmorecendo
Vértense bágoas no inevitable, íntimo inverno
Na boca do estómago un berro procura
Debuxar incómodas liñas que endurecen a face
Doe o pensamento
Hai unha sombra que ameaza pechalas páxinas
Do libro semiaberto
Hai unha liorta que gabea polas neuronas
E marca estigmas a xeito de interrogantes
Sen respostas
Elas acóchanse nos leitos copulativos
Da indecencia
Xerando inventos gramaticais que convenzan
A mente nos duros instantes
Crea loucas e impensables estratexias
Derruba doutrinas
Pero a nostalxia fai volver onde unha vez amaron
Onde coligaron cos pecados da carne