ASTAROT - Airiños, airiños, aires

.

Orisel Gaspar con ALMA na Galiza

Galicia... oh Galicia!

Verde sempre, sempre verde,

que terra a miña terriña,

ben se di nos cantares:

despois do ceo Galicia!

.

Da miña alma douche a alma miña,

no reflexo de Alma e a súa mirada,

o seu sorriso de paz toda bañada,

equilibrio, cores e harmonía.

.- Orisel Gaspar -

"O Apalpador e outros mitos"

(Faro de Vigo. Domingo, 28 de decembro de 2008)

.

A aparición do "Apalpador" é a gran novidade do nadal galego deste ano. Grazas ao pulo proporcionado polo colectivo compostelán "A Gentalha do Pichel", ademais do apoio doutros grupos culturais de base e de redes sociais de Internet, a simpática figura deste xigante carboeiro, que durante o resto do ano vive nas devesas das altas montañas orientais do Caurel e do Cebreiro, sae estes días de pasarrúas por Santiago, Vigo, Ponteareas, Pontevedra, Ferrol, Lugo ou O Barco de Valdeorras. A recuperación ou, máis ben, recreación dun mito galego do nadal, que reparte agasallos e mimos aos miúdos, semellante á figura do "Pai Inverno" nórdico (reconvertida, tras múltiples ensaios da mercadotecnia e da publicidade no exitoso "Papa Noel" da cultura da globalización norteamericana), constitúe un proxecto a longo prazo que merece ser apoiado.
Debemos a recreación do mito do "Apalpador" ao estudoso José André López Gonçâlez quen hai só dous nadais publicou un artigo fulcral sobre o tema: "O Apalpador personagem mítico do natal galego a resgate". Neste traballo establécense os riscos primixenios para realizar un retrato deste mito galego en desenvolvemento. Presenza física: un xigante esfarrapado, de profesión carboeiro, que usa boina, fuma en cachimba (o que non é moi politicamente correcto nestes tempos sen tabaco nin fume nos espazos públicos) e aliméntase de bagas e xabaril. Comportamento: dende as espesas devesas, onde ten a súa morada, baixa na noitiña de San Silvestre (a derradeira do ano) a visitar as casas todas onde houber picariños e cando estivesen ben durmidos apalparlles a barriguiña e comprobar se están ben mantidos. O "Apalpador" dilles, entón: "Así, así esteades todo ao ano" para logo, antes de marchar, deixarlles unha presiña de castañas quentes. Para acougar a excitación da chegada do carboeiro, segundo López Gonçález, os vellos do Caurel, aprendíalles aos pícaros esta cantiga: "Vaite logo meu meniño, / marcha agora para camiña. / Que vai vir o Apalpador / a palparche a barriguiña". Interpretación: o Apalpador, como subministrador de lume (luz e calor) é anunciador de fartura, de protección, da alianza coa boa fortuna, o que o une a outras tradicións indoeuropeas coincidentes co solsticio de inverno, logo tamén cristianizadas.
Esta presenza do "Apalpador", que López Gonçález, acredita documentada nas comarcas das montañas orientais luguesas, ten precedentes, como se acreditou esta pasada semana no programa "Aberto por Reformas" da Radio Galega, nas Terras de Trives, onde unha figura con funcións semellantes, que recibe o nome de "Pandigueiro" (unha denominación bastante máis xeitosa ca de "Apalpador", a verdade), baixaba da Serra da Cabeza Grande a visitar tamén aos picariños. En todo caso, sexa como "Apalpador" sexa como "Pandigueiro", este novo mito galego ten moito que ver con outros semelllantes inseridos na mesma tradición precristiana e pagá de celebración do solsticio de inverno. Eis figuras tan consolidadas nestas datas como o bo do Olentzero euscaldún que na noite de reis reparte os seus agasallos con forza, coraxe e amor. Eis o caso tan singular da Bruxa befana italiana que montada na súa basoira trae os doces e carbóns aos pequenos, que na noite do cinco ao seis de xaneiro lle deixan unha copiña de coñac.
Sexa o carboeiro barrigudo euscaldún, sexa a fea bruxa que enche os carpíns dos picariños italianos, sexan os tres cambiantes magos de Oriente ou sexa este solitario pandigueiro de noso, o relevante de todos estes mitos é o papel que desempeñan na relación das persoas adultas cos nenos e nenas e no permanente renacer que para cada ano novo supón a súa presenza. Alén do relato creado en cada caso para facer verosímil a historia dos seus protagonistas, o esencial é o mito fundacional que representan cada un deles na súa comunidade, o da necesidade de intercambiar agasallos entre os membros da familia para asumir o inicio dun novo ciclo coa maior ventura. Fronte ao consumismo desaforado e compulsivo, que a actual crise económica pon en evidencia durante este Nadal máis austero, non estaría de máis que aproveitásemos a posibilidade de relectura destes mitos para acuñar novas prácticas de consumo máis sustentable. Benvido sexa este Pandigueiro se axuda a agasallar aos nosos pequenos máis brinquedos artesanais e reutilizables ou se aumenta o interese polos libros para pequenos e maiores. Benvido sexa este Apalpador se nos axuda a dar un paso atrás no noso comportamento como consumidores voraces, apostando por agasallos máis útiles, baratos e manufacturados. En todo caso, sexa grazas a eles ou aos clásicos magos desorientados, que a estrela dos afectos sexa a que a todos nos guíe ao longo de todo o novo ano.

.

........... - Manuel Bragado -

Manuel Izquierdo

Obra cinético-interactiva
de 1990 a 2008

Unha ducia de razóns

O IMPROPÓSITO

E pingaba o sangue no medio das escaleiras
pingaba do nariz pequecho,
do nariz pequecho e sen bigote embaixo.

Non sentín pena por ela.
Sei que todos nos desangramos por dentro
algunha vez.

Sen embargo aquilo foi inesperado,
coma se lle reaccionasen as veas
xusto ante os meus pasos.

Apurei un pano branco
contra as súas mans estreitas
e vino cubrirse de cor, atacarse de vermello.

Seguín piso arriba polo descansillo deserto.
A todos non ten pasado iso
de que nos pingue o olfacto.

Non lle quixen dar maior importancia,
máis valor do que debería ter
unha simple anécdota.

Pero a rapaza non volveu nunca por estes lares.
Xamais puiden ver de novo ese pequecho nariz colgado.
O que si vin o seguinte día foron as gotiñas do seu ser por riba do chan.

ANA VALÍN

FUXAN OS VENTOS - Sementeira

.

FECUNDACIÓN E ALIVIO

O tempo corre estando parado
escoitamos o tic- tac biolóxico
da nosa natureza animal
persistimos e insistimos
na supervivencia
do pequeno homo...

O tempo pasa inmutable
e creamos monstros
criamos corvos impetuosos
que agardan para arrincarnos os ollos…


O tempo dorme, o soño eterno
represéntase mecanicamente
nun reloxo e nunha célula
sistemática e estrutural

E así, ouvimos o noso
Tic tac tic tac tic tac…

Texto: rosanegra
Fotografías: Cruz Martínez

Esta colaboración realizouse para participar nun proxecto de "incomunidade" . O Filo- Café do 22 de novembro do 2008, co mesmo título.

Ábrelle a porta ao Apalpador!!

Vaite logo meu ninín,
marcha agora prá camiña
que vai vir o Apalpador

a palparche a barriguiña

.

Moito antes de que o Papá Noel ou Santa Claus, importado dende outras latitudes, viñese ben promocionado pola sociedade consumista, na Galiza tamén había unha figura mítica e moi entrañábel propia do Nadal: O Apalpador. Nalgunhas comarcas do leste da Galiza, nas serras do Courel, os Ancares e o Cebreiro, conservábase aínda ata datas moi recentes esa tradición.

O Apalpador era un vello xigante con oficio de carboeiro que vivía nas devesas das altas montañas. Polo Nadal, baixaba ás aldeas para achegarse caladiñamente aos nenos e ás nenas que durmían, e apalpáballes as barrigas para comprobar se estaban ben mantidas. O Apalpador vixiaba que vivisen con fartura, desexáballes que no vindeiro ano continuasen a non pasar fame, e deixáballes unha presada de castañas quentes como agasallo e lembranza da súa visita.

.

Dende A Gentalha do Pichel (Compostela) animan a que se recupere esta figura autóctona da tradición galega que eles están a difundir este ano para popularizala entre @s máis picariñ@s. Abrámoslle pois as portas ao Apalpador!

.

5 instantáneas dende Oaxaca...

.

............... - Manolo Pipas -

Vicente Castaño

a modo

ti abríasme.

e eu entraba

dentro de ti

ata viaxar

polo teu universo

o tempo xusto,

para repousar

no tedio

que incita a volver,

sempre coma

se fora a única

vez.

para volver

a desexar viaxar

polo contorno

interior do teu sexo,

adheríndonos

como a calor

a chama do lume

e a brancura á neve,

nun silencio

entre cortado

so por todo

o que se di a modo

cando tanto se sinte,

como unha única flor

que florece

para logo falecer.

Enrique Leirachá Gutiérrez

http://leirachaenhipnos.blogspot.com/

ASTAROT - "María Soliña"

.

Recital: O clube dos poetas vivos e A porta verde do sétimo andar no UF

Foto de grupo. De esquerda a dereita: Servando Barreiro Fernández, Alberte Momán, rosanegra,Alfonso Láuzara, José Manuel Barbosa, Mariola Soutelo, Artur Alonso, Cruz Martínez, Concha Rousía coa súa filla e Enrique Leirachá.

Foi o sábado, 22 de novembro.


O pracer acadou dimensións perfectas na rúa Pracer... no Café Uf...
As emocións reflectíronse nos interiores, coma náiades mergulladas nun río entre carballos, fortes, rexos... e a palabra, palpitou enriba do pentagrama dunha cantarea.

Texto: Cruz Martínez

.........................Fotografías: Azucena Carrera

UN

Non soubemos apreciar a beleza
da catástrofe
en branco e negro
como no cine clásico.
Tódolos días, á hora de xantar
tocaba sopa de bágoas con fideos
que se nos foron atragantando como alfinetes
miúdos
de saber que hai veces nas que un perde o que é seu
pola ignorancia consciente doutros.
Non puidemos entender a beleza
dos cormoráns plastificados
mortos de esforzo e de frío e de veleno
nin a esvaradía suor das sepias nas caras descompostas dos homes
nin a estraña cacofonía dos ventos terra adentro que se levaban os berros de todos
máis alá de poder ser oídos.
Estaremos sempre condenados a gardar o loito
porque non soubemos nin comprendimos
a beleza do negro sobre o mar.
Non entendimos nada.
Esa foi a nosa condena.
As máscaras.
O peso futil das palabras.
As promesas des-PRESTIGE-iadas.

Mariola Soutelo

(Rememorando a traxedia do Prestige)

Instantâneas

(alguns fragmentos)

Uma terça-feira de chuva - uma terça-feira de chuva e vento - uma terça-feira de chuva vento e sol - uma terça-feira sem sol e vento - uma terça-feira pela noite - pela manhã - pela tarde - vemo-nos - caminhamos - uma terça-feira - depois do almoço - numa terça-feira nublado - depois que as crianças saem da escola - numa terça-feira - todas as terças feiras - numa tarde - vemo-nos - caminhamos.

...............................Um bezerro bale ao cheirar o sangue das suas colegas. Volta a cabeça que escapa por momentos ao homem que sustem. Olha o horizonte, não encontra algo em que se deter. Continua cheirando o sangue, suas pernas traseiras tremem, dançam, dobram-se.

Ramón Peralta

Colaboración dende México.

A ILLA DA MEMORIA

.

EUXA , Residencia

Pretenden ser o Mariña Dooor no ocaso da vida e acaban sendo a antesala do cemiterio.
Dende fóra todo semella perfecto e cando entras a parte de cheirar a morte, ules o abandono, a explotación laboral e o desinterés. Zumban nas paredes case asépticas as verbas da dirección:
"Nove minutos,nove...son suficientes", máis tempo no aseo ou coidado dun maior é un sacrilexio, ineficacia,improdutivo...e pechan as mentes e abren os petos que pesan como lousas cheas de cartos e podres de malicia.
Os minutos xa son eternos neste Centro Xerontolóxico.
¡¡Mariña Dooor cidade de vacacións!!

rosanegra

Vicente Castaño

Redondo Vocábulo ( Zeca Afonso )

CAIXA INACESSÍVEL

O olhar alonga-se na areia
envolvido na água
__________________

Caule apertado no inverno
lugar de princípio
apaga-se o frio

josé vicente

Unha ducia de razóns (A PROPÓSITO)

“Apresurar a noite, e facela negra
e caer así eu tamén no esquecemento”.

A meu pai, o home máis sabio que coñezo e podo coñecer

Non o fixen por mal.
Nin por mal nin por ben.
Só sei que foi a propósito.
Realmente quería pechar os ollos
ata a negrura inclemente.

Quería pechar os ollos
e espesar as pálpebras;
facer as pestanas caer
como a persiana fai -¡ras!- cada noite;
como fago eu.

Intencionado si que foi.
Aferrei, aferrei con forza os dentes
incluso ata sentilos ruxir,
romper, escangallárseme dentro da boca;
parir anacos, torceduras de lingua morta.

Ana Valín

Mercedes Peón

Café cortado

. O calor entrañábel dun corazón roto

frente ao imperante frío externo deste tempo,

no retorno ao café que reanima un cadáver exquisito

........................

- Alfonso Láuzara -

MORDECÁNS - Sáeme do lombo

En tempo de crise... quen canta, o seu mal espanta!

E disque o galego cando canta, se non está fodido... pouco lle falta!

NO ENTANTO

acendo a cinza
em perigo de labareda
Não faço nada para dete-las
As chamas ameaçam com queimar tudo
até o perfil desconhecido dum coração
em vias de destruição
Arranco o precinto de seguridade duma
bomba passional
que se esconde detrás da identificação
e surge o estampido,
Sei que só o pensamento desperta
novas formas de expressão
que te definem

Não quero que o esquecimento
me tape coa sua manta
de cinzentos cores
que dá-me tanto frio

E sigo acendendo as cinzas
ainda quentes de outros dias
Já que em definitiva, entre as chamas
que brotam debilitadas surge
resplandece a essência que me define

Cruz Martínez

'As Garotas da Ribeira'

Adicada á Lingua,

a única cousa que se non a usas máis se esgota!

Vivan as gharotas!

Sobre da crise

Seica estamos en crise. E coido que todo o mundo sabe o que significa.

Significa que as bolsas adicadas a enriquecer aos ricos deixaron de enriquecer tan rapidamente aos ricos, e para volver enriquecerse rapidamente precísase de carambolas económicas porque os ricos teñen a sensación de que se non gañan cartos as cousas van mal.

En fin, propóñome aquí explicar duas medidas que evitarían crises e farían deste un mundo mellor. Hai mobilizacións e moita xente que reivindica estas medidas, pero non están no programa político de ningún partido.

A primeira é a Taxa Tobin, defendida pola famosa ATTAC que preside un galego na Francia, Ignacio Ramonet, a quen non veremos nos "quen é quen en Galicia" do Correo Gallego. Pois a Taxa Tobin non é máis que un pequeno IVE. O IVE é un imposto polo que o 16% do que pagas é para o estado, pois ben, a Taxa Tobin non sería o 16%, senón que sería o 0'1%. Esta taxa se poría só as actividades especulativas e que non implicaran traballo productivo. Eses impostos serían para axuda ao terceiro mundo.

En fin, a adoración ao mercado e ao capital fan que os liberalistas inventen mil excusas, porque xa nin son argumentos, son excusas para non poñela. Por exemplo, que tal e como vai a actividade especulativa é dificil poñela...

A segunda é a Renda básica ou soldo cidadán. Mentres que partidos coma PP ou UPyD propoñen reducir o IRPF (imposto proporcional a todos) non din nin palabra do IVE (que eleva o prezo dos productos, polo que reduce o poder adquisitivo dos que menos teñen). Pois ben, nós propoñemos aumentalo, pero bastante, tanto para que haxa un fondo para poder darlle un soldo a todo o mundo. Si, si, a todo o mundo.

Polo tanto, imaxinemos que o 10% dos salarios van para pagar ese soldo que sería de, por exemplo, 200 euros. Pois quen cobre 8.000 euros mensuais coma Rajoy tería que pagar 800 euros e recibir 200, se as matemáticas nos dan perde 600. Pero quen teña un solo de 900 euros, tería que pagar 90 e recibiría 200. Increíbel, as matemáticas serven para igualar. Interesante.

Os efectos? Pois conseguiriamos moitas cousas. Unha persoa xove tería recursos para independizarse ou para seguir estudando, ou alomenos unha pequena axuda que pode ser esa diferenza.

Os traballadores mellorarían a súa situación sindical xa que non se verían nunha situación tan grave como para aceptar un traballo con calquera condición. A mendicidade xa non tería razón de ser e poderíase centrar en programas sociais. Preservaríase a dignidade dos menos favorecidos xa que se recibiría este soldo tanto polos ricos como polos pobres.

E os "vagos y maleantes" como os denominaba aquela lei do Franquismo? Pois tamén a cobraría xa que o primeiro para saír dunha situación de pobreza é ter uns pequenos recursos onde apoiarse.

Estas medidas non son a panacea, pero si serían un paso moi importante. É a nosa misión coma cidadáns difundir a posibilidade destas medidas, informar de que hai estudos que afirman a súa viabilidade, e esixilas como pobo que sabe facer valer a súa democracia.

Xacobe Abel Fernández García

http://sempreengaliza.blogspot.com

bloguespolalingua@googlegroups.com

Maria João ( Ilustração infantil )

TEORÍA DO ADEUS

Pontedeume 1957- Barcelona, 12 de outubro do 2008.

O poeta Ramiro Fonte, faleceu onte. A literatura galega ficou un pouco máis orfa...mais o seu pasamento só será un tránsito corpóreo, o seu pensamento e a súa obra permanecerá inalterábel, sempre, para o noso goce.

A ausencia incide de xeito inevitábel na palabra, trócase nunha composición ferida, semella un indixente fragmentado que deambula polas corredoiras, escuros ermos da morte... ( Cruz Martínez)

Despedídevos dos barcos nocturnos

Pois que eles saben

Aquel tempo supremo dos adeuses;

Os sinais das estrelas que agardaban

Un corazón de home que puidese

Descifra-lo seu cántico no ceo.

Sen dolor, despedídevos

Deses barcos nocturnos que procuran

O gume do mencer, unha ribeira escura

Na que ancora-la vida como un rumbo imposible.

Porque teceron

Na misteriosa urdime das tormentas

Un ousado ronsel,

E gobernaron ventos inimigos,

E viron emerxe-la Cruz do Sur

Sobre os mastros vixías, espectantes,

E no Gran Norte, aquel que vai connosco,

Amuraron un día as nosas dúbidas.

Despedídevos deles, deses barcos

Que teñen a grandeza

Dos seres extinguidos, lentamente

Despiden a canseira deste mar que eles deixan

Ó coidado dos homes que medraron nos portos.

Invocade o mariño que levades moi dentro,

Eternamente naufragado e triste;

A nostalxia das luces que derramara o mar

Nos vosos rostros xoves. Despedide

Estes barcos nocturnos como quen sabe acaso

Que algo parte con eles.

Este poema " Teoría do adeus" pertence ao seu libro: " Pasa un segredo"

Edicións Xerais, 1988.

A uma serra

Ó montanha sagrada das alturas,
Corpo de rocha adusta, escalavrada,
Donde nasce primeiro o Sol, pela alvorada,
E desliza o bemol das brisas puras!

Amo a tua infinita solidão
E a música do vento, que nos dás,
É bálsamo que entrega ao coração
A visão magnífica da paz!

A Garibáldi

Do livro: Voz Insubmissa

Unha ducia de razóns

“Apresurar a noite, e facela negra
e caer así eu tamén no esquecemento”.


A meu pai, o home máis sabio que coñezo e podo coñecer.


O PROPÓSITO

Arrastrar o aire
e varrer a atmosfera
dun só prumazo.
Ese sería o poder que escollería
agora mesmo;
pois non podo velar
polos meus mortos
estando eu máis morta aínda ca eles.

Arrincarlle a lingua a Deus
polo seu incumprimento;
por obrigarme a ter fe,
a sosterme en pé,
ou do revés
ou de cabeza xirada cara abaixo
e de corpo volto...
cara dentro.

Maldigo a hora en qué nacín,
en que me fixen dos seus beizos nesta terra,
onde non crezo senón caduco.
Desfágome ata perder un pouco de min cada día,
e un todo a cada segundo;
ata non ser nin sequera a NADA:
esa que a ninguén lle importa
nin lle molesta.

Haberá aplausos tras estes versos
adulterados pola miña man?
Haberá aplausos, e palmas, e vítores?
Eu creo que non.
Penso que de chegar a escoitar tal cousa
xa estará toda a miña realidade
lonxe, ben lonxe, moi lonxe;
azorada de terra ata as amígdalas.

É igual. Din que os falecidos
cobran máis sona logo de ter vivido
na miseria, na ruindade, no descrédito.
Tal vez a min tamén me pase iso
e por fin me escoiten,
a pesar de non ter xa orellas,
nin saliva, nin padal
que me recorden cánto amei ás palabras.

ANA VALÍN

non nos entenden non

Plataforma para a recepçom das televisões e rádios portuguesas na Galiza

Aurelino Costa

A namorada resolveu engolir tudo
-disse o filho,
satisfeito o pai ausentou-se
para parte incerta da lua

a mãe acena com asas de anjo
sorri de salisfação pelo filho
que não volta

-as mães têm sempre razão,
torquiu o neto humano

Do livro: "Na terra de Genoveva"

Déixanse levar

.

Non lembro a data exacta, soubemos que se achegaba o momento de defender o xeito de vida dun, o noso, grupo de persoas, homes e mulleres donos de si mesmos, en perigo por unha outra vida dona dun todo meirande. O fracaso chegou logo, presto a definir os nosos azos en minoría - antes morrer que saír derrotados! - vencidos sucumbimos.

.
candeas
como mastros
enxurran o ceo

non tiven a oportunidade
de advertir

o tempo ergueuse contra nós

aló ficamos
no bambán das ondas

aló tamén
onde
a auga
repousa

.......................... Alberte Momán

Vicente Castaño

Fernando Martinho Guimarães

Nascido transmontano, 1960 (Alijó, Vila Real, foi na cidade do Porto que viveu até aos princípios dos anos 80. A partir do ano 2000 fixou-se em Ponta Delgada, Açores. De formação filosófica e literária, a sua produção ensaística e poética reflecte essa duplicidade. Com colaboração dispersa, no Letras & Letras (Porto), revista Vértice e Parnasur (Revista literária galaico-portuguesa), no Suplemento Açoriano de Cultura do Correio dos Açores, passando pelo jornal Horizonte (Cidade da Praia, Cabo Verde), tem dedicado a sua actividade ensaística à poesia portuguesa e galega. Cronista na Rádio Atlântida e no jornal Correio dos Açores...
Da poesia galega, a sua ensaística tem incidido sobre a poesia de Luisa Villalta ( I jornadas de Letras Galegas de Lisboa, 1998) e a de Manuel Antonio ( Colóquio Escritas do Rio Atlântico, Funchal, 2001).
Publicou em 1996 A Invenção da Morte (ensaio), em 2000 56 Poemas, em 2003 Ilhas Suspensas (ediçao bilingue, castelhano/português) e em 2005 Apenas um Tédio que a doer não chega.

Crónicas

Livro publicado por Incomunidade- Lisboa, 2008

http://incomunidade.blogspot.com/

Fragmentos do livro

O Mal da Felicidade

Da felicidade se poderia dizer o mesmo que S. Agostinho dizia do tempo. Se não perguntarmos o que ela é, todos sabemos o que é; se preguntarmos, deixamos de o saber. A ignorância acerca do que seja a felicidade é, assim parece, o máximo de sabedoria a que podemos chegar.
...A moderna psicologia cognitiva sublinha que a infelicidade resulta, em boa parte, de interpretações erradas acerca de nós mesmos e do mundo...

O Limbo

Há conceitos que, pela sua estranheza e excentricidade, captam imediatamente a imaginação. O conceito de limbo será un deles. Reportando-se a uma realidade fluida, ao limbo só a muito custo se atribuirá un referente claro. Mais um não-lugar do que um sítio determinado, mais uma condição do que um estado, ao limbo cabe, com propriedade, o estatuto de indefinição absoluta...
É que, se ao homem é aplicável, em boa medida, o estatuto de ser indefinível_ por não encontrar lugar fixo na ordem das coisas e dos seres_, compreende-se que o limbo exerça um sentimento misto de atração e repulsa...

A QUEN AMA O TEU CORAZÓN?

Cando se pechan as luces da cidade é cando o corazón escoita os sons que veñen de lonxe reclamando un minuto de atención. Remata un día e unha case chega a pensar que tamén remata unha historia. Hoxe, nesta noite, haberá quen morra só e sen ter amado xamais e haberá quen tema esa parálise dentro del porque non quere, non pode, nin sabe, cómo despedirse da persoa amada. Iso demostra qeu estou no certo. A vida só é un consumo de enerxía tratando de atopar a maneira de encher os baleiros espidos que nos compoñen. A vida só é unha loita case infinita por lograr sentir, aínda que sexa un atisbo de algo, unha diminuta preguiza que parece querer espertar, un bico na meixela, e logo, máis tarde (se hai sorte), sobre os beizos. Ao final, a vida non consiste máis que en acadar a capacidade de querer.

Quizais por iso sentín tanta pena por aquel rapaz cando o coñecín. Estaba na cama, durmidiño de todo e con escasas opcións para abrir os ollos e mirar aos meus. Hai anos que son voluntaria no vello hospital de Conxo e alí cambio as flores marchitas dos que temen vivir pero non queren tampouco morrer. Carliños era un deles. En cama, a súa existencia pasaba por non ter acenos que contar co rostro; nin un sorriso, NADA. Os pais viñan ben cediño para marchar de madrugada. Cada hora era o fin dunha esperanza por recuperar ao fillo perdido. Pero é o que eu digo. Se un non se ve capaz de notar o calorciño crecéndolle na alma para que a vida? Se cadra -moi probablemente- Carliños, cando viu a moto caer enriba seu non se apartou, porque... para qué seguir intentándoo se a muller que un escolle, decide fuxir o día da voda con outro home -quen sabe quen- para non retornar?

Ana Valin García

Poetas na Rúa, 2008

O día 14 deste mes, Combarro acolleu o VII Festival Popular de Poesía. Os poetas recitaron nunha fermosa praza para un público agradecido, entusiasta... as rúas de pedra vibraron cos versos e a música...
Presentación: Cruz Martínez
Poetas: Alba Cid, Alba Vidal, Alicia Fernández, Ana Valín, Andrea Núñez, Benjamín Ferré, Fran Cortegoso, Iria Gestoso, Laura Sañudo, Mónica Armesto, Naír García.
Música: Tino Baz.

Fotos: rosanegra

rosanegra

A orde dos factores non altera a suma
Da aritmética articular
A trigonometría interponse
Entre a ollada inquedante
Do animal racional
O binomio de Newton
Segue aceso nas mentes cáusticas
Mentres Cramer segue buscando
As tres incógnitas matriciais
A numeración pódeme suprimir
1,4,7,89,18,m x,m 2...
E escoito unha voz que di
A e b non son permutables
Mais, son maleables...

Fotos do XXII Festival da Poesía do condado

O día 6 estiven en Salvaterra.

Só unhas poucas imaxes, mais a festa prolongouse ata o amencer. Alí gozamos coa palabra vinda do Sahara: Limam Boicha. Portugal: Isaque ferreira. Països Catalans: Núria Martínez Vernís e da Galiza: Xiana Árias, Chus Pato, Pedro Casteleiro, Paco Souto, Concha Rousia, Alberto Lema, Igor Lugrís...

E coa música dos grupos: Canto da Terra (Portugal) A Quenlla (Galiza) Tabanka Djazz (Guiné Bissau) e Pirats Sound Sistema ( Països Catalans).

Na foto, os presentadores:
Luís Caruncho e Pinto d'Herbón.

>Portada do libro.
No que se inclúen os 16 poetas que participan este ano.

Graciñas a María Lado pola súa colaboración. Sacáchesnos moi ghuapos!!!.

Cruz Martínez

Pisadas y faragullas

Tierra seca

Semiente magurienta
nun grana
nesta tierra seca,
gris ya polvorienta.
Las raíces rotas.
Namás queda una cana
verde
no árbol de la era.
Riégala una gota d'augua
de los mious güeyos.

Tierra seca.
Miedran toxos
ya gairuetas
naquel paisaxe.

iQué silenciu!

María Esther García López

Dos seus libros Pisadas, Uviéu, Academia de la Llingua Asturiana, 2008 y Haikus. Faraguyas, Ediciones Madú, 2007 ("Entamu" de Roberto González-Quevedo).

Envíado por "Portal de Poesía".