.Na miña casa hai ben tempo que o reloxio deixou de andar. Non sei exactamente cando foi que ocorreu, porque claro, entenderás que sen reloxio, ¿como hei medir o tempo? e dirás ti: pero máis ou menos has saber o tempo en días… ¨HA! O almanaque tamén decidiu deixar de moverse! agora, na miña casa sempre é xoves, non sei o mes nin o ano, pero sempre é xoves, eu coido que é xoves entre as sete e as oito do serán, e ti estás a piques de chegar para cear.
Ao primeiro coidei que era a pila, e cambieina; cando vin que non resultaba leveino ao reloxeiro… e non deu coa diagnose, disque todo debería ir perfectamente, pero eu chegaba á casa, pousábao na mesiña… e el quedaba caladiño, a mirar para min… Co almanaque non me esforcei tanto. Mais que nada porque non coñezo ninguén que arranxe almanaques. Pregunteille a Carballo se algunha vez lle tivera pasado algo semellante, mais nunca tal oira. Así que, finalmente, afíxenme a vivir en xoves, e a esperarte. Levántome non moi cedo. Pedín o día libre para arranxarme sen presa. Doume un baño quentiño en auga salgada, por que sei que vas vir, e que che gusta cheirarme, empezarás polo cabelo, afundindo os teus dedos nos meus rizos, para axudar a que o cheiro se despegue da epidermis, deteraste na nuca aspirando profundamente, pecharás os ollos e abrirás as ventás do nariz mentras te adentras debaixo da miña roupa, respirándome… Despois fago café e torradas, almorzo con parsimonia mentras imaxino que vestirei para sorprenderche. Saio á rua, merco o pan e escollo os mellores tomates para nós. Hoxe cearemos nomais unha taboa de afumados, pan con tomate e leituga. E viño! Viño tinto: para tinguir as linguas e o entendimento. Leo o xornal, e invariablemente todo ocorreu en mércores… O mercores é o dia mais activo da semana, todas as folgas ocorren en mércores, todas as crises se agravan en mércores, todas as guerras empezan en mercores, e tamén tódolos tratados se firman en mércores! Se eu fose mércores andaría pola rua coa cabeza moi alta, orgullosa de tantas cousas como ocorren no meu día.. ainda que se eu fose dia da semana , preferiría ser xoves, porque o xoves é o día en que ti ves cear, e é o dia máis feliz da semana enteira!. Depois dun longo paseo pola praia, xanto na taberna dos soportais, non quero adulterar o meu cheiro a impregnar o ar da casa. Volto, e agora leo para enganar a ansia de esperarte. Levántome, mírome no espello e decido que brincos levarei esta noite, de que cor pintarei os beizos... Saco o mantel de fío do chinero e estíroo na mesa, coidando que non queden arrugas... e é entón cando chamas... que non ves... que non virás nunca máis... eu sorrío porque sei que mañá xoves entre as sete e as oito te estarei esperando para cear...
.