sábado, dezembro 31, 2005

FOGARES BOHEMIOS

Querid@s amig@s! Chega xa un novo ano cheo de esperanza e ilusión, e con el segue o bo costume de acudir con máis frecuencia ás xuntanzas e tertulias de café. Nós ficaremos neste virtual espacio creativo xunt@s arredor da cálida lareira do xénero humano.
A Porta Verde do Sétimo Andar está sempre aberta ¡pasade sen chamar! Nós tamén sairemos de cando en vez deste rincón acolledor, para disfrutar e compartir bos encontros poéticos nos distintos fogares bohemios que nos acollen amigábeis na cidade de Vigo. Quizais poidamos coincidir por aí. Estaremos encantad@s. Será un pracer! Animádevos!
Estes son os nosos fogares bohemios preferidos en Vigo...

Lenda Moura - en Hernán Cortés, 17 (fronte CC.OO.)
O Lar da Zoe - en Joaquín Yáñez, 5 (Zona Vella. Preto da Biblioteca Central)
La Galería - en Ronda Don Bosco, 21 (arriba, no parque)
Vauxhall bar - en López de Neira, 50
O Arco da Vella - en Churruca, 2
Rajasthan - en rúa Uruguai, 18
Café UF - en Rúa Pracer
A Cova dos Ratos - en Romil, 3
... entre outros!
Saúdos de Rosa, Cruz, Luís,
Abilio, Alberte, e Alfonso.
Grazas amig@s e colaboradores/as.
FELIZ 2006 a tod@s!!

quarta-feira, dezembro 28, 2005

No banco de escribir memorias

No banco de escribir memorias
sentan todos os camiñantes de antano
no sosego do esquecemento
arrolan o silencio de esperas
para que os arces outoneen sen presas
marcando a desolación de novembro

en calmosa placidez
aquí a palabra é remoída mastigada

para un ouvinte descoñecido
en versos dun poema autobiográfico
que fala dun pasado tal vez inexistente
ríos brincadeiros foron os soños
coma tecidos febles dun destino
que se perdeu aquela tarde.

Luís Viñas

domingo, dezembro 25, 2005

Cruz Martínez

.A PERCEPCIÓN DO TEU CORPO
.................................é metricamente
..................................................perfecta
Os números dan unha aproximación
bastante exacta dos volumes

Quero que aparezas no índice deste libro
.................................................de esixencias
cunha man posta no epicentro
............................Xusto no centro
Espero que frecuentes a proporción inequívoca
................................................................do desexo
e informes do punto seguido
.......................que nos concirne
saciando apetitos
..............trala porta pechada
Recluídos, absolutamente entregados
...................................................á paixón
recoñecendo a boca que encaixa
........................................noutra boca
e que inicia o capítulo das escenas
..........................................+ QUENTES

rosanegra

Albisco a noite ao meu carón
Semella un neno xogando
Tirándome do pelo
Coma un fetiche máis
Na ventá amarela
Reflicte a sombra pantasmal
Que ninguén coñece
Agás a soidade
O coche azul que está
Aparcado na miña memoria
Segue un proceso esperanzador
De loita e medos
A ave do ceo non sabe
O que dormita nas mentes
Duns bípedes monos
En evolución

sábado, dezembro 24, 2005

A Porta Verde en O Lar da Zoe...


O Lar da Zoe (Joaquín Yáñez, 5 - Vigo).
Na Zona Vella. Perto da Biblioteca Central.
Xuntanza. Outro entrañábel fogar bohemio!

HAURRIDEAK (Irmaus)

Gizaki asko dabiltza nire ondoan.
Ez ditut ezagutzen. Arrotz zaizkit.
Baina zuri, han, urruti, zaren horri,
basamortuez eta aintzirez haraindi,
sabanez eta uhartez bestaldera,
haurride gisa hitz egiten dizut.
Nire gaua zurea bada,
nire begiei badarie zure negarra,
gure oihuak berdinak badira,
haurride gisa hitz egiten dizut.
Gure hitzak desberdiak izan arren,
eta zu beltza eta ni zuria,
gure zauriak antzekoak badira,
haurride gisa hitz egiten dizut.
Muga guztien gainetik,
horma eta harresien gainetik,
gure ametsak berdinak badira
haurride gisa hitz egiten dizut.
Sorterri-kide gara,
borroka-kide, biok,
nire eskua ematen dizut
haurride gisa hitz egiten dizut.


Poema “Irmaus” de Celso Emilio Ferreiro.
Traducido ao éuscaro por Henrike Knörr.


GORA EUSKADI!!

segunda-feira, dezembro 19, 2005

SERPE CEDA


serpe ceda canda min escoita
sibila susurra agora
como se tal de cote fixera
neste meu acovillo do medo
oculto siso

fonda na mina da auga
Abilio Rodríguez Toimil

Gustavo García

A pequena fiestra nauseabunda
vomitava-me cadáveres
enriba das minhas retinas.
Mortos patrocinados polo monopólio,
da mentira.

Escupia-me xente famélica,
mortos por inaniçom,
que levabam um cartaz luminoso
de umha empresa de lixo comestível
esso sim, era lixo reciclado,
cravado na coluna vertebral.

A pequena fiestra sofría
de diarreas de filósofos
mercados em tómbolas festeiras.

Era o començo de umha agónica morte
por contaminaçom vissual.

E de súpeto apareçes ti,
em este pequeno paraiso de auto-destrucçom,
entre a barbárie e a minha retina,
fazendo de muro opaco,
que evita a enfermiça agonia,
sim, de súpeto apareçes ti,
coa tua voz,
e co teu canto de redençom.

Gustavo García

Diego de Giráldez



A mazá, 1998

sexta-feira, dezembro 16, 2005

ARTE NATURAL

(Música: “As Ilhas dos Açores” de Madredeus)
... A Bego...

.... Non digas nada, nada
.... absolutamente nada,
simplementes articula movimentos deseguido
suaves na harmonía da vital paisaxe
move as nubes 100% algodón de vagar
pinta con elas belas figuras varias
voa, surca o ceo cos dedos mañosos
coas precisas pinceladas da fértil arte,
maxina iconos invisíbeis vaporosos,
oferéceme esa maina ondaxe
infinda no mar e nos campos
medra en ti mesma coma espiga,
óllate fermosa e radiante no espello do vento
na intrépida imaxe do aire.
.... Mais non digas nada, nada,
somentes éncheme de marea
ven, achégate, posúe paseniño
molla os graos de area arrexuntados
pola formiga da vida no paso do tempo
inunda esta praia inacabada
pequecha cala que quer ser golfo
ocupa biosistema de poros, móvete ceive avante
sulaga con savia salgada a quentura esquencida
polo sol na praia que agarda marea.

.... Non digas nada, nada
.... namórame calada.
Hei comprender nesta xorda soidade
a túa xenerosa e muda linguaxe estraña
de gratas sensacións e imaxes.
...... Non digas nada, nada...
simplementes escoita a cálida brisa
que descifra sensacións no lenzo da pel fina
nunha falcatruada de cabelo na faciana
pra te contar cousas mariñas
pra te dicir sen dicir nada
pra te marmurar caricias
na fonda dozura dos ouvidos
no salitre das entrañas.


......... Alfonso Láuzara

segunda-feira, dezembro 12, 2005

Frida Kahlo


Autorretrato con mono, 1938, Óleo sobre madeira, 16" x 12", Colección de Albright-Knox Art Gallery, New York.

domingo, dezembro 11, 2005

A Porta Verde no Faro de Vigo (crónica)

MIRA VIGO

(...) "Pero es que salgo del restaurante y en el Café Coco de Cyril y la bella Carolina Corcova, que estaba hasta los topes de bollerío, me encuentro a la diseñadora Tránsito Iglesias y, después, en el Doña Branca, de Asunta, al encantador de vinos Antonio Torrado y a gente del grupo poético A Porta Verde do Sétimo Andar.

A PORTA VERDE DO SÉTIMO ANDAR
Y es que a quien uno vio también el miércoles noche fue a Cruz Martínez y Alfonso Láuzara junto a otros que no conocía pero seguro que eran como ellos de ese grupo poético vigués llamado A Porta Verde do Sétimo Andar en el que están Rosa Martínez, Alberte Momán, Abilio Rodríguez, Luís Viñas… Conozco a la Cruz poeta desde hace quizás dos décadas y sigue igual, ahora metida en este colectivo, cuya principal novedad es que combina los encuentros físicos en el Lenda Moura y otros cafés con un blog que lleva el nombre del grupo, abierta a todos los que queráis visitarla o participar poéticamente. En ese espacio virtual vuelcan sus poemas."
(…)
- Fernando Franco
FARO DE VIGO. Viernes, 9 de diciembre de 2005 (pág.12)

sexta-feira, dezembro 09, 2005

A língua

«(...) Hoje, uma língua que não se defenda, morre, não de morte súbita, mas irá caindo aos poucos num estado de consumpção que poderá levar séculos a consumar-se, dando em cada momento a ilusão de que continua viva, e por esta maneira afagando a indolência ou mascarando a cumplicidade, consciente ou não, dos seus suicidários falantes.»
................................ José Saramago

quarta-feira, dezembro 07, 2005

GERMANS (Irmaus)

Caminen al meu costat molts homes.
No els conec. Em són estranys.
Però a tu, que et trobes allà lluny,
més enllà dels deserts i dels llacs,
més enllà de les sabanes i de les illes,
com un germà et parlo.
Si és teva la meva nit,
si ploren els meus ulls el teu plany,
si els nostres brams són iguals,
com un germà et parlo.
Encara que les nostres paraules siguin diferents
i tu, negre i jo, blanc,
si tenim semblants les ferides
com un germà et parlo.
Per damunt de totes les fronteres,
per damunt de murs i tanques,
si els nostres somnis són iguals
com un germà et parlo.
Comuna tenim la pàtria,
comuna la lluita, ambdós.
La meva mà et dono,
com un germà et parlo.


Poema "Irmaus" de Celso Emilio Ferreiro.
Traducido ao catalán por Josep Anton Rabella.

VISCA CATALUNYA!!

segunda-feira, dezembro 05, 2005

rosanegra


Sinto que son cuneiforme e abstracta
Asoballada por miles de tumbas
De ananas brancas
As palabras coma puñais
Atravesan a miña capa celular
E sinto que son volátil e ínfima
Coma unha bolboreta
A punto de expirar
Nesta transición crepuscular

Cruz Martínez


POMBAS BRANCAS descenden dunha nube esgazada
fanse okupas de niños feitos nos tellados
.................................das fábricas de conserva
Chimpan sustancias nocivas na paisaxe
Estas pombas xa non son o que eran
unha adicción aos estupefacientes
.....................................fainas perder o norte

Impresas palabras debuxan versos libres
..................................................nas pancartas
que percorren rúas en cidades de rañaceos
...............................................................e asfalto
As loitas teñen un acedo sabor a desencanto

Dun tempo a esta parte contemplamos
a cor da mentira proxectada nas pantallas
e alguén dirá
que este é un país de oportunidades...

Fóra, na rúa
o desherdado, un de tantos, sen un can

domingo, dezembro 04, 2005

STELLA

Tantas mulleres cargadas, cos peitos secos
e a vida afondada entre as pegadas dos seus pés...
dores de sangue e mel.
Nais invisibles pero perpetuas,
fillos que non son fillos senón feridos...
Mulleres que berran sen facer ruído
cos ollos marróns e a pel queimada,
Mulleres cos fillos pendurados para transportar
unha pena e unha dor...
Mulleres que son femias defuntas,
porque a vida que lles nace é morte...
Morte imposta por un "imperativo social"...

Postal ilustrado

Lembro os negros humildes trabalhando,
Nas ruas de Luanda.
Por seu esforço, via-se alindando
E crecer a cidade, banda a banda.

Em seu olhar parecia que morrera
A flor da espr’ança
Eram vidas sem sol nem primavera
E diriam, talvez: ‹‹ a vida cansa ››…

A seu lado, a tristeza se criava
Mas que não era deles, pobres seres!
As suas almas era uma aljava
Que em silêncio guardava misereres.

E enquanto a exploraçao desenfreada
Se aturdia na lujuria e na paródia,
Àqueles pobres negros era dada
A criminal miséria de uma côdea!...

.......... A. Garibáldi

CIDADE - A. Reixa


vigo, xa teño estado eiquí noutro sitio
vigo verbo de mirar e non ver nada
vigo sen vivir en min
vigo beirut en cada estoupido líbano
vigo: muller barbuda
vigo, os dedos de fingers yaveh tiñan artrose en pegada e ría /
vigo: placenta de maná centrífugo
(o nacemento de vigo non é o belén da caixa de aforros)
vigo, os pastores do belén da CAV de tan hebreos son sionistas /
vigo nazareno (o cristo da victoria era de ourense)
vigo de grúas asombradas, vigo: lumpen salitre, vigo: bacallau /
vigo, en ti escarrancharon o desexo, os tranvías e os poetas épicos /
vigo: empanada de cebola
vigo é un campamento de refuxiados en territorio ocupado /
vigo de vigueses de viguesas de portuguesas que fan o francés /
vigo: ourensáns, vigo: chacho, vigo: barato, barato
vigo: peronismo de praias
vigo, o atlántico é unha piscina
vigo quere dicir vosoutros non sodes nosoutros
verso nº 20: vigo está feito do menisco dun mamut

Antón R. Reixa

quinta-feira, dezembro 01, 2005

XELA ARIAS

......A unidade componse.
.......Da desorde.

Desordénome, amor,
e dou co punto
único
do centro dos abrazos.

Abrazo a desorde das ideas
e sei
que a unidade se compón.

...... A unidade componse.

......Da desorde.

Do libro INTEMPÉRIOME (Corazón Cuestión)