domingo, março 30, 2008

A jenga


Tamén na festa da Reconquista de Vigo, entre a ampla oferta lúdica para a ocasión, alí na zona vella chamoume a atención este curioso xogo de orixe australiano (ben coñecido na Arxentina e no Uruguai). A jenga consiste en erguer unha especie de torre de 18 niveles con 54 pezas (bloques) de madeira, e con tres bloques en cada nivel. Logo os participantes, de maneira sucesiva e por quendas, deben ir retirando pezas dos niveis inferiores para colocalas na parte superior da torre sen que esta se veña abaixo, e así a torre debe ir medrando o máis alta posíbel. Perde quen fai caer a torre, e gaña o último xogador que conseguiu colocar a peza arriba con éxito. Todo un impresionante exercicio de habilidade e delicadeza.
......................... Afonso trece

sexta-feira, março 28, 2008

A Reconquista de Vigo de 1809


Vigo reviviu en clave de festa a súa reconquista da vella vila, daquela baixo o dominio das tropas francesas do capitán Chalot.

Liberté, egalité, fraternité!!
Certo que pola noite coñecimos unha tropa francesa mermada, bisoña e indisciplinada, moi entregada ao vicio e altercado de taberna.
A miña casa non quero que veñas. Sempre me fodes, nunca me preñas!

Pasou o que pasou, e tod@s pasámolo moi ben!








Foi unha mágoa que o Concello de Vigo non tivera convidado ao actual presidente Nicolas Sarkozy a esta festa viguesa, porque alí onde hai un francés en apuros... alí está Sarkozy con capa e espada cal mosqueteiro namorado. Sería divertido, non si?
.
................................. Suc. Afonso trece

quarta-feira, março 26, 2008

O mercado e o tianguis mesoamericano

mesoamerica nacera darredor dun mercado
un intercambio de productos durante miles de anos
sen mediación da chamada moeda
pero conforme se multiplicaba o comercio
unhas pedras de gran valor ian facendo de diñeiro

e o intercambio era nas prazas e nas ruas
estaban os mercados permanentes
e os tianguis ou mercados semanais
calquera espacio publico podia ser un mercadiño
o lugar era ocupado e a tradición o mantiña
tradición tantas veces roubada polas formas

que chegaron da peninsula e de europa
os traxicos sucesos de atenco producironse
cando xa non lle querian deixar vender na rua
aos tradicionais floristas de texcoco
e foron apoiados polos comuneiros de atenco
e nas ultimas semanas foi nacer
un novo tianguis na cidade de oaxaca

un tianguis cultural no parque do llano
un espacio lembrado pola represion
que agora se quere reinvindicar
cun tianguis cultural e alternativo


un mercado mesoamericano

de dia o mercado na rua coas vidas que dan mais vida
e as vidas atropelladas por outros alleos corpos


de dia o mercado na rua e de noite case nada revela
que aki houbo un mercado e que mañan mui cedo
será construido outra vez sen que nos nos demos conta


de dia o mercado na rua que non nos deixa camiñar
que nos para e que nos da paso coa musica dos pregons
do seu precario castilla entre ricas linguas indixenas


no mencer renacerá o mercado e a pura forza humana
arrastrará carretas e diablitos e grandes sacos nas costas
e na noite outra vez a musica destes corpos


e mais entrada a noite o baleiro e o silencio
que nos paran a escribir e tamen nos dan paso
para mañan voltar outra vez ao mercado que da a vida


mesoamerica 3-08
Manolo Pipas

sábado, março 22, 2008

GLÓRIAS

Rio a braços com o mole dos feitos ácidos,
em moça debica um chaço
o que após gorjeia ...
diz, entra
a garganta é tua
lesto vibra.
o fígado,
recheio pimba do belo
aqui, bala a seco
rastejante aponta
o eterno.
Aurelino Costa
Do livro: " Na terra de Genoveva"

quinta-feira, março 20, 2008

o internado e a luna

un dos tres ultimos internados
fillo daquela revolucion
nenas de familias pobres
nenos da rua e dos subterraneos
xuntos cinco dias entre muros
entre clases talleres e xogos

luna xoga na auga da alberca
e sae a repartir bicos entre nos
e logo as nenas de uniforme verde
veñen ate nos e platicamos
pero tardo un estraño tempo
en descobrir que unha é luna

e saimos destes muros
con preguntas e silencios
con ganas de voltar e de fuxir
descobrindo mui poucas cousas
entre as ruas os muros e as ruas
o internado e a luna


niños heroes
cidade de mexico 25-2-08

Manolo Pipas

terça-feira, março 18, 2008

domingo, março 16, 2008

A porta verde de Helena

.A Porta Verde de Helena (Ourense)
un encanto de meniña de seis anos

sexta-feira, março 14, 2008

Caducifolla de ruta

O tren que me leva pola beira do Miño
vaime levando cara ó meu destino OURENSE
con parada en Arbo, estación de paso,
destacada vila na historia arraiana.
Jose pode ser que me agarde na estación
da terra da auga, pois aló en aesmorga...
A Porta Verde vaise presentar!
Logo voltarei coa miña moza a Vigo meu lar!
............ Afonso trece

quarta-feira, março 12, 2008

Bosquexo dunha perna que pretende tirar para diante III

50 por hora

En concreto sabía dela
As palabras fixeran unha descrición
......................................Polo miúdo
Seica existiu, mais
Foi un concepto arredor dunha noria
O cuspe pegou ideas no baleiro
A man, con claros síntomas de
..................................inseguridade
traza bosquexos inexactos dunha perna
que pretende tirar para diante

Cruz Martínez

Segundo premio de poesía no "1º Certame Literario Terras de Chamoso" O Corgo ( Lugo)

domingo, março 09, 2008

a porta verde do sétimo andar en Ourense

A presentación foi o sábado en aesmorga, na cidade das Burgas.


De esquerda a dereita: Alfonso Láuzara, rosanegra,
Cruz Martínez e minus-bálido ( Alfonso rodríguez)




























.................Ficamos moi agradecidos a todas as persoas que nos acompañaron. Sen elas, o acto de onte non sería posíbel. Graciñas!!

quarta-feira, março 05, 2008

Presentación en Ourense...

A Porta Verde do Sétimo Andar

aesmorga (rúaTelheira, 9 - Zona Universitária. Ourense)
.

segunda-feira, março 03, 2008

josé vicente

Chumbo de túmulo
as águas levantam
o cais

Do livro: "Caixa Inacessível"

sábado, março 01, 2008

significando

gostaba máis do mundo cando os absolutos tiñan sentido,
cando as palabras significaban por ser pronunciadas,
e un sempre valía toda unha vida máis alá do tempo.

as etiquetas existían sen dúbidas,
sen necesidade de escapar delas porque non eran mal ou ben,
simplemente eran.

as operacións realizábanse coa lentitude das estacións,
e a rapidez do clima,
pero non tíñamos que morrer en vida mil veces
para entender-nos.

boto de menos o tempo en que as bágoas tiñan un valor,
e os oídos escoitaban atentos as propiedades da ialma
no que ser filólogo non era máis que ser poeta,
e o coñecemento era só ser sabio.

os dias nos que sentados diante do espello,
peiteabamos o pelo para ser parte da comunidade.

agora,
no século en que todo é posible,
buscamos a diferencia, fuximos da etiqueta, mastigamos palabras
nas que non cremos,
e soñamos coa eternidade da que non queremos formar parte,
anhelo aquel nunca que contiña o todo.

Eva Méndez doRoxo