Cruz Martínez

Non tingas de azul a marxe da secuencia
.......................................................que me selecciona
Albisca as fauces que medran nos abruptos cons
que atravesan termos inconvenientes
Houbo un tempo que a mente se domeaba
coa fraxilidade dun sabugueiro
Rachaba diante da certeza dunha derrota, fendía
Agora, aprende o manexo das linguas
que gabean valados inzados de espiños
e asume as terribles escenas prendidas nas retinas
Logo saboreo a cervexa que acaricio entre os dedos
Baixo os ollos e medito na cor dunha nova saia
puntos suspensivos

Insisto, os tecidos naturais
teñen mellor caída

"Aínda son unha amante inconsútil"
Terceiro premio de poesía "Eduardo Chao" ( Vigo)

OSMOSE

I

Hai un home gris que fica perplexo no tempo e no espazo,
é pequeno e fraco e o seu sorriso enigmático trae tras de
si milleiros de paxaros negros. Non comprende o voo da
bolboreta nin o canto do reiseñor só mira a súa sombra
que o persegue pola habitación, a súa mente abrangue
centos de bechos que comen pouco a pouco o seu interior;
e baldéirano de tódalas estrelas azuis que contén. Mergullado
nunha espiral elíptica e maior afoga no interior da nada,
e busca saídas imaxinarias a non se sabe onde. Ese home
non ve as ventás que pechadas o miran víctimas da mentira;
só as pecha sen preguntar nin pensar, as fiestras o rodean
e pregan compaixón para poder respirar, e el non as olla,
fica cego e mudo ante un corredor que pasea sempre. O home
gris pisa pesadamente cranios e inspira o dióxido de carbono
que emana unha atmosfera tóxica pola chuvia ácida, os seus
ollos teñen as pupilas dilatadas e todo semella inflamación
permutada. As matemáticas non dan os números precisos
para a súa satisfacción e loita contra tódalas teorías que non
dan X= N, as ciencias non dan solucións e as ideoloxías non
están perdidas baixo a súa autoridade.

rosanegra

Tod@s contra o lume forestal!

(detalle de Javi Rai)

O ano pasado ollamos con desacougo como se queimaban enormes superficies de Galiza e Portugal. Esta é unha pequena mostra do desastre en terras de Verín. Este ano semella diferente. Ogallá non teñamos que volver a ver tristes imaxes coma esta. Logo de ter disfrutado co máxico lume de San Xoán... tod@s contra o lume forestal! Tolerancia cero cos pirómanos! Sexan duramente condenados e malditos! Son delincuentes terroristas!

Alfonso Láuzara

Oda ao lume

Descabelado lume,
(...)
estrela de ouro,
ladrón de leña,
calado bandoleiro,
cocedor de cebolas,
célebre pícaro das chispiñas,
can danado dun millón de dentes,
óeme,
(...)
Arde o teu nome,
dá gusto
dicir lume,
é mellor
que dicir pedra,
ou fariña.
As palabras son mortas
xunto ao teu raio marelo,
xunto á túa cola vermella,
xunto ás túas crinas de luz amaranto,
son frías as palabras.
Dise lume,
lume, lume, lume,
e acéndese
algo na boca:
é a túa froita que queima
é o teu loureiro que arde.

Pablo Neruda
(versión ao galego de Alfonso Láuzara)

Noite de San Xoán

Unha lus de vida malvivida morre na noite máis curta
unha lus vermella que xurde no planeta da fogata
ese resplandecente caparazón espranza guindou criatura semellante
fóra do magma que queima miserias humanas
e medra combativo nas faíscas ergueitas en armas.
Voa ese chisco de lus no medio do fume que a ceiba en volantas
lanzada na adversidade estrelecida pra rompe-lo ceo a puñetazos,
avanza no vento indomábel á cabeza dun grupo de meigas
vestidas de negros farrapos e con boinas caladas,
voltas e rebiravoltas, escomenza a revolta
namentra-lo paxaro de lus fita a longa praia ateigada de formigas
estrañas, bébedas, espalladas na noite de lume;
mais a lus se marea ebriagada de vertixe e cansazo
e vaise deitar no berce do mar en calma
e baixa e baixa... e baila logo coas ondas
e non se apaga, velaí a tes meu amor incrédulo
esa lus ten ialma e non se apaga
esa lus é un desafiante amencer agochado na ría
esa lus leva un pouco de tódolos sonámbulos
seres infelices ilusionados con nada.
Esa lus, meu amor, nâo é coisa pequena
e agarda pescadores curtidos en naufraxios.
Esa lus voltará cando un novo día rebelde
prenda en nós (outros) pra enche-la terra de peixe.

Alfonso Láuzara

Conxuro da queimada

Mouchos, curuxas, sapos e bruxas.
Demos,trasgos e diaños,
espíritos das neboadas veigas.
Corvos, píntegas e meigas.
Feitizos das menciñeiras.
Podres cañotas furadas,
fogar dos vermes e alimañas.
Lume das Santas Compañas, mal de ollo,
negros meigallos, cheiro de mortos, tronos e raios.
Ouveo do can, pregón da morte.
Fociño do sátiro e pé de coello.
Pecadora lingua da mala muller casada cun home vello.
Averno de Satán e belcebú.
Lume dos cadáveres ardentes,
corpos mutilados dos indecentes,
peidos dos infernais cus, muxida da mar embravecida.
Barriga inútil da muller solteira,
falar dos gatos que andan á xaneira,
guedella porca da cabra mal parida.
Con este fol levantarei as chamas deste lume
que asemellan as do inferno,
e fuxirán as bruxas a cabalo das súas vasoiras,
índose bañar na praia das areas gordas.
¡Oíde, Oíde! os ruxidos que dan
as que non poden deixar de queimarse no augardente,
quedando así purificadas.
E cando esta beberaxe baixe polas nosas gorxas,
quedaremos libres dos males da nosa alma
e de todo embruxamento.
Forzas do ar, terra, mar e lume, a vós fago esta chamada:
se é verdade que tedes máis poder ca humana xente,
eiquí e agora, facede cos espíritos
dos amigos que están fora,
participen con nós desta Queimada.

Cruz Martínez

...vés nun voo de aguias
sucas a totalidade das superficies, atráelas
coroando a pel de amor e espallando
por enriba unha choiva de estrelas
Vés no peteiro dun fado, paseniño

Fernando Pérez López (in memoriam)

Non tódolos días é festa
polo xeito que ten de mirar,
de se ausentar, de estarse quedo.

Para cando a auga corre
o regato torna e canta;
e a cor dos estalos limpa os temores.

Abilio Rodriguez

NUNCA SE SABE

Cadro da última fornada, interpretación libre
a partir do poema de Alfonso Láuzara "Nunca se sabe"
Luís Viñas


NUNCA SE SABE

Non quixera coma fado sorprenderte
no intre da nostalxia da idade
porque iso non vai na sintonía
da túa fresca mocidade
Propoño
ficar na serenidade nocturna de lus e pedra
que ofrece un bo rincón no lugar entrañábel de A Guía.
Ficar alí coma dúas figuras de pedra
nese xogo de luces e sombras
porque en lugares coma este,
o tempo pasa lentamente, e mesmo semella deterse.

Acaso teño ollos de pedra, acaso
respiro na santa compaña dunha fermosa
estatua de muller ben xeitosa.
Vexo nos teus ollos a doce mirada escura da noite estrelecida.
A noite é xove. Quero desfrutar do momento e gosto
dese estraño sabor do silencio nos teus beizos.
Quero chimpar un bico á ría
mais un orballo de verbas vai tecendo a noite que nos quenta.
¿Maxinacións? Nunca se sabe.

A unha brizna de herba

Peregrina acha,
heraldo das alturas,
no teu extravío
vai o meu canto.
¿Febra de qué puntada?
¿Gume de qué puñal,
por que man empuñada
estremecida no aire?

Ao teu livián antollo
asemellase a dor,
Raspuñando esa corda pasaxeira
do fraternal vivir,
a sostida ledicia do seu voo.

Guíndame tamén á vaiche boa,
ao teu cimeiro fuxir, á boa do vento.

Compasivo tétano, raspa
de marabilla e espanto,
tenme da túa sombra tutelar
sostenme na absoluta indecisión
dun non sei onde ir, dun non sei para cando.

Telmo Fiz

Martes 13

Subc. Afonso trece

AS PAREDES

Fóra, na rúa, chove mainamente e nos vidros esvaran

pingas de auga coma resío nas follas. As paredes poden

ser verdadeiros cemiterios de cemento, de pedra e de

vivos pesadelos.

No chan da cociña hai un corpo inerte, case envolto

nun manto de sangue. Está tombado e coas pálpebras

abertas. A camisa negra de Lacoste, feita un trapo,

deixa entrever a pel branca e suave. Só lle queda posta

unha zoca no pé esquerdo; a outra percorreu uns metros,

pola forza do impulso e a velocidade da inercia. O pantalón

da cor do pexego amosa a culminación dun acto violento.

Preto da mesa, tirado e manchado do líquido vital, vese

un coitelo grande co mango negro, á súa beira, divísanse as

patas da mesa de madeira. Enriba unha fonte de pasta con

tomate aínda quente, no centro a botella de cervexa de litro

cun vaso azul, da mesma cor do mantel e os panos.
A imaxe queda gravada na liña do tempo e fóra segue

chovendo mainamente.

Xa son as dúas e pronto chegará do traballo, ¡ xa non

aguanto máis!.
Semella que o ceo se tinxe da cor da morte e non ten pinta

de clarear. Xa é demasiado tarde... non hai outra oportunidade,

o destino marcara con tinta vermella un final non merecido.

rosanegra

E sen embargo

Agora é case verán.
Aínda noto nos meus brazos
a silvestre caricia das follas
e a verde frescura daquela herba
mollándome os zapatos,
indo polo angosto camiño de albariños;
aínda aquel recente vento despeitea
o pelo dos meus trece anos.
Diante, coa súa boina,
a súa camisa de felpa, suxeitando
coa man dereita a máquina de sulfatar,
vai o meu avó.
................. Aínda vexo os ásperos
dedos desanoando o oxidado
arame da cancela,
apartando as defensivas silveiras,
mesturando auga e sulfato.
Escoito o seu asubío entre as cepas,
seus atónitos ollos de alegría
mentres vai apartando con morneza,
coas mans, as follas da vide,
con manso celo,
como quen limpa o millo,
para mostrarme aquel entretecido
niño de merlas.
................ Aínda non sabía
o que era a vida.Quizais tampouco
o saiba esta mesma mañá de hoxe.
Pasaron os anos ó meu lado
co mesmo discreto murmurio de regato
de entón.
............ E sen embargo, por algún motivo
que ignoro – algún estraño
parafuso do engrenaxe nemotéctico
terase desencaixado - ,
apartando pouco a pouco cada verso
aínda se me aparecen aqueles suplicantes peteiros.

Rafael Viñó

O pasado nas horas

o corpo
coa idade marcada na pel
gravada coa silueta do cotiá afincada nas formas

construín no vento
unha palabra para facer o silencio
............................................. novamente

Alberte Momán
(Premio Rosalía de Castro de Cornellà)

Día Mundial do Medio Ambiente

A PORTA VERDE

pola defensa do noso patrimonio natural!!

6000 visitas!!

Aportaverde

A PORTA VERDE cumpre un ano

e aquí seguimos xunt@s (de esquerda a dereita)

Rosanegra, Cruz Martínez, Alberte Momán,

Abilio Rodríguez, Alfonso Láuzara e Luís Viñas

Ademais compartimos

a fonda ledicia e satisfacción

de ter alcanzado xa as 6000 visitas

neste noso (e voso) blog,

con procedencias de case todo o mundo.

Moitas grazas

amig@s, colaboradores/as e visitantes!

A Porta sempre está aberta!

Pasade sen chamar!

Oh meu deus!

Impresionante foto tomada por Javi Rai baixando do monte de Fragoselo (en Vigo), onde se celebrou a Copa do Mundo de MTB. Unha posta para a posteridade, e todo un agasallo en recompensa divina para a mirada natural deste home soñador que percorre os nosos montes en bicicleta. Moitas grazas, querido amigo, por compartir esta marabilla con A Porta Verde.