Mercedes Peón

Café cortado

. O calor entrañábel dun corazón roto

frente ao imperante frío externo deste tempo,

no retorno ao café que reanima un cadáver exquisito

........................

- Alfonso Láuzara -

MORDECÁNS - Sáeme do lombo

En tempo de crise... quen canta, o seu mal espanta!

E disque o galego cando canta, se non está fodido... pouco lle falta!

NO ENTANTO

acendo a cinza
em perigo de labareda
Não faço nada para dete-las
As chamas ameaçam com queimar tudo
até o perfil desconhecido dum coração
em vias de destruição
Arranco o precinto de seguridade duma
bomba passional
que se esconde detrás da identificação
e surge o estampido,
Sei que só o pensamento desperta
novas formas de expressão
que te definem

Não quero que o esquecimento
me tape coa sua manta
de cinzentos cores
que dá-me tanto frio

E sigo acendendo as cinzas
ainda quentes de outros dias
Já que em definitiva, entre as chamas
que brotam debilitadas surge
resplandece a essência que me define

Cruz Martínez

'As Garotas da Ribeira'

Adicada á Lingua,

a única cousa que se non a usas máis se esgota!

Vivan as gharotas!

Sobre da crise

Seica estamos en crise. E coido que todo o mundo sabe o que significa.

Significa que as bolsas adicadas a enriquecer aos ricos deixaron de enriquecer tan rapidamente aos ricos, e para volver enriquecerse rapidamente precísase de carambolas económicas porque os ricos teñen a sensación de que se non gañan cartos as cousas van mal.

En fin, propóñome aquí explicar duas medidas que evitarían crises e farían deste un mundo mellor. Hai mobilizacións e moita xente que reivindica estas medidas, pero non están no programa político de ningún partido.

A primeira é a Taxa Tobin, defendida pola famosa ATTAC que preside un galego na Francia, Ignacio Ramonet, a quen non veremos nos "quen é quen en Galicia" do Correo Gallego. Pois a Taxa Tobin non é máis que un pequeno IVE. O IVE é un imposto polo que o 16% do que pagas é para o estado, pois ben, a Taxa Tobin non sería o 16%, senón que sería o 0'1%. Esta taxa se poría só as actividades especulativas e que non implicaran traballo productivo. Eses impostos serían para axuda ao terceiro mundo.

En fin, a adoración ao mercado e ao capital fan que os liberalistas inventen mil excusas, porque xa nin son argumentos, son excusas para non poñela. Por exemplo, que tal e como vai a actividade especulativa é dificil poñela...

A segunda é a Renda básica ou soldo cidadán. Mentres que partidos coma PP ou UPyD propoñen reducir o IRPF (imposto proporcional a todos) non din nin palabra do IVE (que eleva o prezo dos productos, polo que reduce o poder adquisitivo dos que menos teñen). Pois ben, nós propoñemos aumentalo, pero bastante, tanto para que haxa un fondo para poder darlle un soldo a todo o mundo. Si, si, a todo o mundo.

Polo tanto, imaxinemos que o 10% dos salarios van para pagar ese soldo que sería de, por exemplo, 200 euros. Pois quen cobre 8.000 euros mensuais coma Rajoy tería que pagar 800 euros e recibir 200, se as matemáticas nos dan perde 600. Pero quen teña un solo de 900 euros, tería que pagar 90 e recibiría 200. Increíbel, as matemáticas serven para igualar. Interesante.

Os efectos? Pois conseguiriamos moitas cousas. Unha persoa xove tería recursos para independizarse ou para seguir estudando, ou alomenos unha pequena axuda que pode ser esa diferenza.

Os traballadores mellorarían a súa situación sindical xa que non se verían nunha situación tan grave como para aceptar un traballo con calquera condición. A mendicidade xa non tería razón de ser e poderíase centrar en programas sociais. Preservaríase a dignidade dos menos favorecidos xa que se recibiría este soldo tanto polos ricos como polos pobres.

E os "vagos y maleantes" como os denominaba aquela lei do Franquismo? Pois tamén a cobraría xa que o primeiro para saír dunha situación de pobreza é ter uns pequenos recursos onde apoiarse.

Estas medidas non son a panacea, pero si serían un paso moi importante. É a nosa misión coma cidadáns difundir a posibilidade destas medidas, informar de que hai estudos que afirman a súa viabilidade, e esixilas como pobo que sabe facer valer a súa democracia.

Xacobe Abel Fernández García

http://sempreengaliza.blogspot.com

bloguespolalingua@googlegroups.com

Maria João ( Ilustração infantil )

TEORÍA DO ADEUS

Pontedeume 1957- Barcelona, 12 de outubro do 2008.

O poeta Ramiro Fonte, faleceu onte. A literatura galega ficou un pouco máis orfa...mais o seu pasamento só será un tránsito corpóreo, o seu pensamento e a súa obra permanecerá inalterábel, sempre, para o noso goce.

A ausencia incide de xeito inevitábel na palabra, trócase nunha composición ferida, semella un indixente fragmentado que deambula polas corredoiras, escuros ermos da morte... ( Cruz Martínez)

Despedídevos dos barcos nocturnos

Pois que eles saben

Aquel tempo supremo dos adeuses;

Os sinais das estrelas que agardaban

Un corazón de home que puidese

Descifra-lo seu cántico no ceo.

Sen dolor, despedídevos

Deses barcos nocturnos que procuran

O gume do mencer, unha ribeira escura

Na que ancora-la vida como un rumbo imposible.

Porque teceron

Na misteriosa urdime das tormentas

Un ousado ronsel,

E gobernaron ventos inimigos,

E viron emerxe-la Cruz do Sur

Sobre os mastros vixías, espectantes,

E no Gran Norte, aquel que vai connosco,

Amuraron un día as nosas dúbidas.

Despedídevos deles, deses barcos

Que teñen a grandeza

Dos seres extinguidos, lentamente

Despiden a canseira deste mar que eles deixan

Ó coidado dos homes que medraron nos portos.

Invocade o mariño que levades moi dentro,

Eternamente naufragado e triste;

A nostalxia das luces que derramara o mar

Nos vosos rostros xoves. Despedide

Estes barcos nocturnos como quen sabe acaso

Que algo parte con eles.

Este poema " Teoría do adeus" pertence ao seu libro: " Pasa un segredo"

Edicións Xerais, 1988.

A uma serra

Ó montanha sagrada das alturas,
Corpo de rocha adusta, escalavrada,
Donde nasce primeiro o Sol, pela alvorada,
E desliza o bemol das brisas puras!

Amo a tua infinita solidão
E a música do vento, que nos dás,
É bálsamo que entrega ao coração
A visão magnífica da paz!

A Garibáldi

Do livro: Voz Insubmissa

Unha ducia de razóns

“Apresurar a noite, e facela negra
e caer así eu tamén no esquecemento”.


A meu pai, o home máis sabio que coñezo e podo coñecer.


O PROPÓSITO

Arrastrar o aire
e varrer a atmosfera
dun só prumazo.
Ese sería o poder que escollería
agora mesmo;
pois non podo velar
polos meus mortos
estando eu máis morta aínda ca eles.

Arrincarlle a lingua a Deus
polo seu incumprimento;
por obrigarme a ter fe,
a sosterme en pé,
ou do revés
ou de cabeza xirada cara abaixo
e de corpo volto...
cara dentro.

Maldigo a hora en qué nacín,
en que me fixen dos seus beizos nesta terra,
onde non crezo senón caduco.
Desfágome ata perder un pouco de min cada día,
e un todo a cada segundo;
ata non ser nin sequera a NADA:
esa que a ninguén lle importa
nin lle molesta.

Haberá aplausos tras estes versos
adulterados pola miña man?
Haberá aplausos, e palmas, e vítores?
Eu creo que non.
Penso que de chegar a escoitar tal cousa
xa estará toda a miña realidade
lonxe, ben lonxe, moi lonxe;
azorada de terra ata as amígdalas.

É igual. Din que os falecidos
cobran máis sona logo de ter vivido
na miseria, na ruindade, no descrédito.
Tal vez a min tamén me pase iso
e por fin me escoiten,
a pesar de non ter xa orellas,
nin saliva, nin padal
que me recorden cánto amei ás palabras.

ANA VALÍN

non nos entenden non

Plataforma para a recepçom das televisões e rádios portuguesas na Galiza

Aurelino Costa

A namorada resolveu engolir tudo
-disse o filho,
satisfeito o pai ausentou-se
para parte incerta da lua

a mãe acena com asas de anjo
sorri de salisfação pelo filho
que não volta

-as mães têm sempre razão,
torquiu o neto humano

Do livro: "Na terra de Genoveva"